Sunny

Znane też jako: Sseoni, 써니

Na podstawie: pomysł oryginalny

Gatunek: komediodramat

Reżyseria: Kang Hyung Chul

Premiera: 2011

Obsada: Yoo Ho Jung, Shim Eun Kyung, Jin Hee Kyung, Kang Sora, Min Hyo Rin, Go So Hee, Kim Min Young, Hong Jin Hee, Park Jin Joo, Lee Yeon Kyung, Nam Bora, Kim Sun Kyung, Kim Bomi, Sung Ji Roo, Kim Shi Hoo, Kim Ye Won, Chun Woo Hee

.

Od czasu do czasu pojawiają się takie niesamowite, małe filmy, które oczarowują nie tylko widzów, ale również krytyków. Najlepiej jeszcze, żeby pokazywały osobliwych bohaterów, którzy przez pierwszą połowę filmu tworzą absurdalną komedię, a w drugiej wzruszają. To według mnie jest dobry komediodramat. „Sunny” skojarzyło mi się z amerykańskim „Mała Miss”, może dlatego, że widziałam bardzo mało filmów tego typu. W rzeczywistości fabularnie mają mało ze sobą wspólnego, oprócz tego, że kończą się epicką sceną taneczną. Obie produkcje jednak doprowadziły mnie do płaczu w momencie, który powinien być radosny…

„Sunny” wie, gdzie trafić w serce, jest bardzo sentymentalne. Poznajemy grupę siedmiu przyjaciółek z liceum, które zakładają gang o nazwie Sunny i dość zabawne rywalizują z innymi dziewczynami o terytorium. Liderka Chun Hwa, która jest już żywą legendą, piękna i zimna Suji, która demonstruje swoją dojrzałość paleniem i flirtowaniem, otyła Jang Mi, która ciągle tylko marzy o operacji plastycznej, przeraźliwie klnąca Jin Hee, Bok Hee, która jest święcie przekonania, że zostanie Miss Korei, Geum Ok chcąca zostać pisarką i nowa Nami, która dopiero się adaptuje. Film działa na dwóch płaszczyznach czasowych – licealne życie dziewczyn z Sunny przeplata się z ich dorosłym życiem, kiedy są już koło czterdziestki, mają mężów, dzieci i niespełnione marzenia. Nami spotyka przypadkiem w szpitalu Chun Hwę, co ją inspiruje do odnalezienia pozostałych przyjaciółek.

„Sunny” ma spowodować uśmiech na twarzy, to girl power, lata 80. i znane piosenki, w tym oczywiście Sunny od Boney M. Oglądając ten film, miałam wiele pomysłów na to, jak przewidywalnie fabuła mogłaby się rozwinąć, ale mimo wszystko zostałam przyjemnie zaskoczona, bo jeśli ryczę i smarkam przez pół godziny po obejrzeniu, to trudno o takim filmie zapomnieć…

Brakuje męskich bohaterów. Pojawia się jeden chłopak, do którego Nami wzdycha, ale nie dzieją się z tego powodu żadne przełomowe wydarzenia. Zazwyczaj gdy filmy pokazują dwa okresy równocześnie, zawsze w jednym coś się w końcu dzieje, co ma potem wpływ na przyszłość. W „Sunny” liceum i dorosłość bohaterek są o siebie oddzielone, bez żadnego przejścia, więc nie widzimy, co ukształtowało postacie w aktualną formę. Teraźniejszość wydała mi się jednak ważniejsza w tym filmie, a nastoletniość jedynie fajnym wspomnieniem. Jak już wspomniałam, „Sunny” ma przypominać o dzieciństwie starszym widzom i powodować uśmiech, dlatego dorosłe wersje bohaterek szaleją przez chwilę i wdają się nawet w bójkę jak za starych czasów, ale nie rzucają w diabły swoich nudnych żyć i rodziny, bo tamten okres jest już zamknięty. Może dlatego spowodowało to tak wielki sukces tego filmu w koreańskim box office? Pozostaje realistyczny, nawet mimo pewnej dawki slapsticku i absurdu w retrospekcjach.

„Sunny” to na pewno nie najlepszy film jaki powstał, ale świetnie się go ogląda. Jest pozytywny i przyjazny, nie zgłębia się za bardzo w psychikę bohaterów, ale oferuje dramatyczny zwrot akcji na koniec, który wyciska łzy.

Zdobyte nagrody

2011 Grand Bell Awards:

• najlepsza reżyseria
• najlepszy montaż

48th Baeksang Arts Awards:

• nagroda popularności dla Kang Sory

19th Korean Culture Entertainment Awards:

• Grand Prize
• New Acting Award dla Min Hyo Rin

2011 Mnet 20’s Choice Awards:

• Hot Movie Star – Kang Sora

2012 Film of the Year Awards:

• najlepsza reżyseria