Always

Znane też jako: Only You, Ohjik Geudaeman, 오직 그대만

Na podstawie: pomysł oryginalny

Gatunek: melodramat

Reżyseria: Song Il Gon

Premiera: 2011

Obsada: So Ji Sub, Han Hyo Joo

.

Od początku chciałam porównać ten film z „Pain”, dlatego wysiliłam się uprzednio na recenzję tamtego tytułu, mimo że za wiele do powiedzenia nie miałam. Jako że zwyczajnie go skrytykowałam, „Always” dla kontrastu chciałabym pochwalić, ponieważ na papierze są to dwa łudząco do siebie podobne filmy, a odbiór jest całkowicie inny…

W głównych rolach mamy wielkie nazwiska – w „Pain” Kwon Sang Woo i Jung Ryeo Won, tutaj So Ji Suba i Han Hyo Joo. W obu filmach główna bohaterka jest słabą kobietą, która próbuje sobie jakoś radzić, a główny bohater beznamiętnie przemyka przez życie jak duch. Dosyć dziwne pierwsze spotkanie, szczera miłość i rozstanie pod koniec, które może spowodować płacz, czyli konwencje melodramatu jak najbardziej zachowane. Naprawdę trudno powiedzieć w czym tkwi szkopuł, że „Pain” mnie śmiertelnie wynudził, a „Always” obejrzałam zadowolona. Recenzowany film nie posiadał elementów komediowych jak drugi wymieniony tytuł, ale w zamian wydał mi się bardziej wyważony. Oczywiście, że był przewidywalny, ale jakoś nie mam w sumie do czego się przyczepić, bo rzadko się zdarza, że melodramaty nie wzbudzają we mnie negatywnych emocji lub nudy.

Główni bohaterowie spotykają się w budce stróża parkingu, który wieczorami pilnuje Chul Min, a Jung Hwa oglądała w niej dramy z poprzednim strażnikiem, sympatycznym starszym panem. On jest byłym bokserem, który teraz żyje z dnia na dzień bez celu, pilnując parkingu i dostarczając wodę do automatów, ona jest niewidomą telemarketerką. Zaczynają skromnie, on opowiada jej szczegóły dramy, których ona nie może zobaczyć. Wkrótce zaczyna się coraz bardziej nią przejmować, aż przeradza się to w miłość. Tak wielką, że Chul Min postanawia wznowić swoją karierę na ringu, żeby opłacić ukochanej operację przywrócenia wzroku, który straciła w wypadku samochodowym.

Oczywiście po dużej porcji sielanki i przyjemnego filmu obyczajowego dostajemy dość patetyczny motyw poświęcenia, bo w legalnych walkach bohater w życiu by nie zarobił. Jest też wyświechtany element niewinnej, skrzywdzonej kobiety, która rozgrzewa serce nieczułego bohatera, ale jakoś nie odebrałam Chul Mina jako bloku lodu, który odwraca się od całego świata. Po prostu zabrakło mu innych ludzi obok siebie, jakiś bodźców do wyrażania większej gamy uczuć, bo So Ji Sub momentalnie nie zaczyna się uśmiechać przy Han Hyo Joo, widać, że wcześniej też potrafił.

W ogóle jestem pod wielkim wrażeniem tej aktorki, która fantastycznie zagrała ślepą osobę. Nie było to oczywiste, tak jak Chul Min, który ciągle na nią zerkał, też się zastanawiałam, czy jest całkowicie niewidoma, czy może coś tam jeszcze widzi. Generalnie Han Hyo Joo zwracała się w stronę rozmówcy, ale nie zawsze jej wzrok padał wprost na twarz, co wydawało mi się bardzo naturalne i dobrze zagrane. So Ji Sub to tylko mięśnie i sceny trenowania bez koszulki dla fanek, ale aż zdziwiło mnie, jak łatwo polubiłam jego postać, która powinna mi być z reguły obojętna… Podsumowując, „Always” to porządny film. Żadne arcydzieło, ale ogląda się bezboleśnie.

Zdobyte nagrody

19th Korean Culture Entertainment Awards:

• Daesang dla So Ji Suba
• najlepsza reżyseria