Wonderful Radio

Znane też jako: Love On-Air, Wondeopul Radio, 원더풀 라디오

Na podstawie: koreańskiej powieści „Wonderful Radio” autorstwa Lee Jae Ika

Gatunek: komedia romantyczna

Reżyseria: Kwon Chil In

Premiera: 2012

Obsada: Lee Min Jung, Lee Jung Jin, Lee Kwang Soo, Jung Yumi, Kim Jung Tae

.

Kiedy podchodzę do koreańskiej komedii romantycznej, szczególnie w formie filmu, zazwyczaj mam pewne oczekiwania – że będzie bezmyślnie, niewymagająco, ale wszystko wynagrodzi mi to para wspaniałych lub przynajmniej w obecnej chwili megapopularnych aktorów, których ostatnio w tym gatunku całkiem sporo. Patrząc na plakat „Wonderful Radio” oczekiwałam ciepłego filmu w bożonarodzeniowym klimacie, a w rzeczywistości srogo się zawiodłam. To film tylko i wyłącznie dla fanów Lee Min Jung.

Grana przez nią główna bohaterka Shin Jina jest byłą członkinią starego girlsbandu Purple, a obecnie dj’em w radiu, chociaż jej audycja traci na popularności. Ma raczej zły charakter i szybko wpada we wściekłość, dręcząc swojego biednego managera Dae Geuna. Dzięki temu już od początku nie potrafi znaleźć wspólnego języka z nowym producentem Lee Jae Hyukiem, który każe jej zmienić nastawienie oraz swój program lub zrezygnować z pracy. I o czym były te prawie dwie godziny? Romansu jak na komedię romantyczną przystało było zdecydowanie za mało…

Napisałam wcześniej, że „Wonderful Radio” to film dla fanów Lee Min Jung, ponieważ nie nadaje się dla nikogo innego, jest średnio zabawny i w dodatku o niczym. Jedynym jego atrakcyjnym elementem jest fakt, że aktorka znana do tej pory jako masowy obiekt westchnień, a dla mnie nudna panienka z „Midas”, tym razem przeklina i wrzeszczy. Trudno było mi znieść podczas oglądania tego filmu charakter Shin Jiny… Lee Kwang Soo po raz kolejny grał ciamajdę. Seksownego Lee Jung Jina było zdecydowanie za mało. Dosłownie same wady! A już gwoździem do trumny według mnie był fakt, że z potencjalnej klasycznej komedii romantycznej – kłócą się, a potem kochają, jak w każdej dramie – „Wonderful Radio” stało się kupą krzyku i taniego sentymentu. Ale to przecież bardzo koreańskie, prawda?

Ten film po prostu skupił swoją uwagę nie na tym, na czym trzeba było. Nowy program radiowy Jiny to próba wyciśnięcia łez przy ckliwych historyjkach zaproszonych gości, zwykłych ludzi opowiadających swoje historie i śpiewających piosenki. Może trudno było wzbudzić we mnie właściwe emocje, ale mogłabym zaakceptować ten element fabuły gdyby nie fakt, że kompletnie niczego do filmu nie wnosił. Myślałam, że choleryczna Jina trochę tam zmięknie przy słuchaniu tego wszystko lub coś w tym stylu, ale historia nagle z ahjussiego czytającego list do swojej zmarłej żony przeniosła się na Jinę próbującą comebacku w biznesie muzycznym. I gdzie tu miało się znaleźć miejsce na romans?

Czuję się niemal zdradzona, ponieważ dobór Lee Min Jung i Lee Jung Jina BARDZO mi się podobał, chętnie zobaczyłabym ich w dramie. „Wonderful Radio” natomiast to urocza pozycja na ich resume, ale mogłoby się bez tego filmu obejść.