The Chaser

Znane też jako: Tracer, Father’s War, War of the Fathers, Chugyeokja, 추적자

Na podstawie: pomysł oryginalny

Gatunek: thriller, revenge drama

Ilość odcinków: 16 x 70 min.

Premiera: 2012

Obsada: Son Hyun Joo, Kim Sang Joong, Park Hyo Joo, Jang Shin Young, Kim Sung Ryung, Go Jun Hee, Ryu Seung Soo, Kang Shin Il, Jo Jae Yoon, Park Geun Hyung, Lee Yong Woo

.

Dwie tragedie

Baek Hong Seok jest kochającym ojcem, któremu ledwie starcza na utrzymanie rodziny z pensji policjanta, dlatego jest w stanie nawet rzucić palenie i oszczędzać miesiącami, aby kupić swojej córce na urodziny bilety na koncert ulubionego idola, PK Juna. Kiedy Soo Jung wraca do domu, zostaje potrącona przez Seo Ji Soo. Pierwszą reakcją kobiety jest chęć pomocy dziewczynce, jednak PK Jun, który jechał z nią samochodem, zatrzymuje ją. Aby zapobiec skandalowi, że żona kandydata na prezydenta ma romans z piosenkarzem, PK Jun siada za kółkiem i przejeżdża Soo Jung dwukrotnie, pragnąc ją zabić. Dziewczynka w ciężkim stanie trafia do szpitala, jednak wciąż żyje.

Kang Dong Yoon, kandydat na prezydenta z obecnie największymi szansami objęcia tego stanowiska, zyskał pozycję poprzez małżeństwo z córką chaebola, bo sam jest zaledwie synem fryzjera. W domu traktowany jest jako zło konieczne przez prezesa Seo, Ji Soo już dawno się nim znudziła, a jedyną miłą dla niego osobą jest jej młodsza siostra, reporterka Seo Ji Won. Dong Yoon postanawia ukryć zbrodnię żony, żeby nie przeszkodziła w wyborach, dlatego przekupuje lekarza, aby zabił Soo Jung, wstrzykując jej kodeinę. W prokuraturze zostają podłożone fałszywe dowody świadczące o tym, że Soo Jung była narkomanką i nieletnią prostytutką. Zostaje nawet wprowadzona ustawa dotycząca problematycznych nastolatków nazwana „prawem Soo Jung”… Ta niesprawiedliwość całkowicie dewastuje żonę Hong Seoka, Mi Yeon, która mając omamy, skacze z balkonu i się zabija.

Sąd zostaje wykupiony, a PK Jun uznany za sprawcę nieszczęśliwego wypadku. Prokurator Choi Jung Woo, który prowadził sprawę przeciw niemu, nie może w to uwierzyć i stara się na własną rękę dowiedzieć prawdy z pomocą Seo Ji Won, która nie ma pojęcia, że za wszystkim stoi jej rodzina. Baek Hong Seok wkracza na finałową rozprawę z pistoletem, który kradnie od swojej partnerki z wydziału, detektyw Jo, chcąc pokazać złość ojca, któremu wszystko odebrano, ale w szarpaninie zabija PK Juna. Ucieka, chcąc samemu wymierzyć sprawiedliwość, a pomagają mu Jo i przełożony Hwang, którzy mu wierzą.

Paradoks

Zanim przejdę do oceny poszczególnych elementów „The Chaser”, chciałabym opowiedzieć o historii powstania tej dramy i umieścić ją na tle tegorocznych produkcji, ponieważ wydaje mi się to fascynujące…

Scenarzysta Park Kyung Soo jest w biznesie od ponad dekady, ale „The Chaser” to tak naprawdę jego debiutancka drama. Jak to możliwe? Szczególnie, że w tym momencie wygląda mi on na jednego z najwspanialszych w swoim zawodzie? Park Kyung Soo jest osobą trochę staroświecko romantyczną, która wierzy, że scenariusze dram mają przede wszystkich opowiadać dobre historie. Przez lata był jednak uwiązany przez firmę produkcyjną legendarnego duetu Kim Jong Haka oraz Song Jiny i kończył jej scenariusze, kiedy tak naprawdę nie miał już wpływu na to, w jakim kierunku toczy się drama. Moje zdanie o tej scenarzystce uległo kompletnej zmianie po przeczytaniu paru historyjek zza kulisów. To ktoś, kto zaczynał od tytułów uznawanych do dziś za majstersztyki – „Eyes of Dawn” i „The Sandglass” – a teraz prezentuje nam takie coś jak „Faith”? Mniejsza o to.

Wiele pomysłów Park Kyung Soo krążyło dookoła w formie streszczeń dram, ale do tej pory żaden nie doczekał się nakręcenia w formie dramy. To, że w ogóle powstało „The Chaser”, wydaje mi się dziełem przypadku. Wyobrażam sobie stan paniki, w jakim musiał być SBS na miesiąc przed zakończeniem emisji „Fashion King”… Oryginalnie kolejną wyemitowaną po tym dramą miało być „Faith”, jednak produkcja potrzebowała jeszcze trochę więcej czasu. Stacja skupiła się więc na pozyskaniu „Big”, ale jak wiemy, drama ta poszła do KBSu. Kolejną opcją wydawało się „The King of Dramas” (które jest emitowane dopiero teraz), ale były problemy z obsadzeniem aktorów, bo Kim Myung Min wiecznie potwierdzał i zaprzeczał swój angaż. Zdecydowano się więc na „Father’s War”, które miało już zatrudnionych Son Hyun Joo, Kim Sang Joonga i Wang Ji Hye (rolę ewentualnie przejęła Go Jun Hee), ale scenariusz napisany tylko do drugiego odcinka. Mając miesiąc do premiery, oznaczało to mniej więcej tyle, że drama niemalże od początku będzie kręcona na żywo.

Kiedy parę miesięcy temu nie znałam tych szczegółów, wydawało mi się to dziwne, że komercyjny SBS wyskakuje z tak dziwną dramą, która w moich oczach nie miała szans na sukces, szczególnie kiedy jej rywalami mieli być „Lights and Shadows” MBC i „Big” KBSu. A tu niespodzianka – pierwszy odcinek zanotował 10% oglądalności, ale ostatni już 25,1%! Przy takim sukcesie chciano oczywiście wydłużyć tę dramę, ale tym razem nie aktorzy, a scenarzysta Park Kyung Soo rozchorował się z przepracowania. Jestem pełna podziwu, że w takiej gorączkowej atmosferze potrafił wykreować coś tak dobrego… Paradoksalnie jedną z najlepszych i najoryginalniejszych dram nie był fusion sageuk z motywem podróży w czasie lub jakieś inne ustrojstwo udające fantasy, ale thriller polityczny (lub dramat kryminalny jak kto woli), w którym nie uświadczy się ani jednego pocałunku…

Szukając sprawiedliwości

Wstyd się przyznać, ale z początku nie chciałam obejrzeć tej dramy, ponieważ brakuje w niej młod(sz)ych, przystojnych aktorów. Oczywiście kiedy się opamiętałam, doszło do mnie, co mogło mnie ominąć. W „The Chaser” nie ma jakiś wielkich gwiazd w głównych rolach, ale znani aktorzy grają niemal wszystkie postacie, co było możliwe tylko dzięki temu, że nikt nie żądał wielkich gaż, które pochłonęłyby większość budżetu.

Jest on zresztą i tak bardzo niski… Nie przeszkadzało mi to, może dlatego, że spodziewałam się tego od samego początku. Okazuje się jednak, że można nakręcić porządną dramę za niewielkie pieniądze, jeśli tylko zrobi się to z głową. Genialny scenariusz to jedno – dobry dialog może nadrobić brak efektownych ujęć czy scen z rozmachem. A Park Kyung Soo ma niemalże powieściowy styl. Na początku irytował mnie swoją manierą prezes Seo, ale kiedy zaczęłam dokładniej czytać jego linijki, zauważyłam ciekawą rzecz… Często wygłasza on długie monologi. Gdyby ktoś w rzeczywistości tak mówił, uznałabym to za ostentacyjne i kiczowate, ale te mini-historyjki kończyły się puentą, która była sednem tego, co prezes chciał przekazać najczęściej Kang Dong Yoonowi. Uznałam taki kwiecisty styl za kreatywny, a jeszcze bardziej to doceniłam, kiedy wyobraziłam sobie jak scenarzysta pisze to na kolanie, żeby zdążyć przed deadline’em.

Przywodziło mi to na myśl „Ojca chrzestnego”, szczególnie że muzyka w „The Chaser” też przypominała ten film… Mimo to nie odebrałam tego jako naśladowania znanego dzieła. Styl Park Kyung Soo nie jest taki sam jak Mario Puzo, który w powieści najpierw rzuca jakimś sensacyjnym wydarzeniem, a dopiero potem tworzy retrospekcję wyjaśniającą jak do tego doszło. W „The Chaser” brakuje takiego „mistycyzmu” – Baek Hong Seok nie jest skrzywdzonym ojcem, który zmienia się w superbohatera-mściciela, a Kang Dong Yoon nie jest przedstawiony jako czarny charakter. Myślę, że w tej dramie zemsta nie była najważniejszą częścią fabuły, mimo że poruszała ją do przodu. „The Chaser” to jeden wielki komentarz społeczny, a także drama o władzy. Kang Dong Yoon kandydujący na prezydenta wie, że w jego kraju są wyższe pozycje, dlatego jego ostatecznym celem jest fotel teścia. W pewnym momencie Hong Seok schodzi nawet wyraźnie na drugi plan, kiedy centralną osią dramy staje się wojna dwóch potężnych – Kang Dong Yoona oraz prezesa Seo. Różni bohaterowie opowiadają się po różnych stronach, zmieniając je często i próbując zawsze uszczknąć coś dla siebie, a Hong Seok ze swoim jasnym, prostym celem staje się ich narzędziem. Dlatego koniec końców udaje mu się tylko oczyścić córkę z niesprawiedliwego wizerunku nastoletniej prostytutki. Tylko i aż tyle.

Z postaci drugoplanowych zdecydowanie najciekawsze były dwie kobiety u boku Kang Dong Yoona – żona Seo Ji Soo i sekretarka Shin Hye Ra, które zaangażowały się zbyt uczuciowo i wiele na tym straciły w tej twardej grze prowadzonej w „The Chaser”. Seo Ji Soo zdaje się być na początku jędzą, która wybrała sobie Dong Yoona niczym pudelka na wystawie, a potem się nim znudziła, oddając się za to w ramiona innych kochanków. Hye Ra natomiast była jego najbardziej zaufaną pracownicą, którą zdawał się traktować jak równą sobie. W ogóle Kang Dong Yoon mimo oczywistego pierwszego wrażenia wydawał mi się być jedynie człowiekiem pragnącym władzy, tak samo jak biedni pragną mieć dobre prace i apartamentowce, aby wyrwać się z obecnego życia. Niestety ta ambicja Kang Dong Yoona sprawiła, że w gruncie rzeczy okrutnie wykorzystał obie kobiety. Okazało się, że Seo Ji Soo naprawdę go kochała, mimo że on ożenił się z nią dla władzy i pieniędzy, ale chowała to urażona jego obojętnością. Kiedy Hong Seok ją porwał, to Dong Yoon, a nie jej ojciec rzucił się na ratunek niewiernej żonie, przez co zyskał jej nieskończone poparcie, nawet jeśli miałoby to oznaczać sprzeciwienie się ojcu i bratu. To było jednak zawarte w jego kalkulacjach. Tak samo jak zrobienie z Hye Ra kozła ofiarnego. Dlatego rola Kim Sang Joonga wydała mi się ciekawsza od powszechnie chwalonego Son Hyun Joo.

Jestem wdzięczna, że „The Chaser” skończyło się na szesnastu odcinkach. Drama ta ma wyjątkowo filmową fabułę, dlatego przeciąganie jej tylko ukróciłoby jej impetu, a tak mamy prowokujący do myśli materiał z paroma niezłymi scenami akcji oraz wspaniałym aktorstwem, którego można się było spodziewać po dwóch weteranach w rolach głównych. Polecam spróbować, bo „The Chaser” z pewnością nie jest jak przeciętna koreańska drama.

Zdobyte nagrody

2012 SBS Drama Awards:

• Daesang dla Son Hyun Joo
• Excellence dla Kim Sang Joonga
• Excellence dla Kim Sung Ryung
• Special Award dla Jang Shin Young
• PD Award dla Park Geun Hyunga
• Top 10 Stars – Son Hyun Joo
• New Star Award dla Go Jun Hee
• New Star Award dla Park Hyo Joo

2012 Korea Drama Awards:

• Top Excellence dla Kim Sang Joonga

2012 K-Drama Star Awards:

• Daesang dla Son Hyun Joo

2012 Grimae Awards:

• Excellence Picture Award

2012 Republic of Korea Culture Entertainment Awards

• nagroda popularności dla Go Jun Hee

25th Korean PD Awards:

• najlepsza drama

49th Baeksang Arts Awards:

• Top Excellence dla Son Hyun Joo
• najlepsza drama
• najlepszy scenariusz

2013 Korea Broadcasting Awards:

• najlepsza drama krótka
• Individual Award (Actor) dla Son Hyun Joo
• Individual Award (Artist) dla Park Kyung Soo

2013 Seoul International Drama Awards:

• Silver Bird Prize dla mini-serii

Ocena:

Fabuła – 10/10

Kwestie techniczne – 5/10

Aktorstwo – 10/10

Wartość rozrywki – 8/10

Średnia – 8,25/10