Peppermint Candy

Znane też jako: Miętowy cukierek, Bakha Satang, 박하사탕

Na podstawie: pomysł oryginalny

Gatunek: dramat

Reżyseria: Lee Chang Dong

Premiera: 2000

Obsada: Sol Kyung Goo, Moon Sori, Kim Yeo Jin

.

Dużo o Lee Chang Dongu słyszałam, ponieważ praktycznie wszystkie jego produkcje („Green Fish”, „Peppermint Candy” właśnie, „Oasis”, „Secret Sunshine” i „Poetry” – w tej chronologii) osiągnęły niebywały sukces na międzynarodowych festiwalach filmowych. Prezentują one rodzaj filmów, za którym średnio przepadam – z niepodważalnymi wartościami, jednak nudnawe i nieprzynoszące rozrywki. Staram się jednak od czasu do czasów nadrobić zaległości oraz „dokulturalnić się”, dlatego po długim przełamywaniu i przygotowywaniu się do Lee Chang Donga, mój ostateczny wybór padł na „Peppermint Candy”. To nie tylko jeden z przełomowych filmów, które zwiastowały nową popularność koreańskich filmów zagranicą, ale również pierwszy olbrzymi sukces występującego w roli głównej Sol Kyung Goo.

Pierwszą rzeczą, o której wręcz trzeba wspomnieć przy „Peppermint Candy”, jest odwrócona chronologia tego filmu. Poznajemy głównego bohatera w jego współczesności, a potem konsekwentnie cofamy się w czasie wraz z każdym kolejnym rozdziałem filmu. Widziałam porównanie, że film jest z tego względu koreańskim odpowiednikiem „Memento” Christophera Nolana, jednak uważam, że w przypadku „Peppermint Candy” nie jest to zabieg, który zaskakuje widza, imponuje lub intryguje. Dzięki cofaniu się w czasie, poznajemy najważniejsze wydarzenia współczesnej historii Korei w odwróconej kolejności, co uznaję za wykończenie tego filmu, wisienkę na torcie. Gdyby „Peppermint Candy” było chronologiczne, też byłby to dobry film, jednak w takim stanie jest zwyczajnie oryginalniejszy oraz zmusza widza do większego wysiłku, kiedy musi ciągle dokładać puzzle do istniejącego już obrazka.

Poznajemy głównego bohatera Kim Young Ho, kiedy wbija się na spotkanie klasowe przy rzece i od razu widać, że coś jest z nim nie tak. W końcu wspina się na most kolejowy i czeka, aż przejedzie go pociąg, wrzeszcząc, że „chce wrócić”. Wtedy cofamy się o trzy dni, kiedy Young Ho zaczął przejawiać wielką frustrację życiem oraz myśli samobójcze. Nawiedza swoją byłą żonę Hong Ję, za ostatnie pieniądze kupuje pistolet. Wtedy odwiedza go mąż Sun Im, jego pierwszej miłości, która leży teraz w ciężkim stanie w szpitalu i jej życzeniem jest go spotkać. Young Ho kupuje jej miętowe cukierki, jakie wysyłała mu cały czas, kiedy był w wojsku.

Kolejne retrospekcje tłumaczą jego upadek oraz relacje z Sun Im i Hong Ją. W 1994 roku Young Ho jest biznesmenem, który ma coraz większe problemy rodzinne. On i jego żona zdradzają siebie nawzajem. W 1987 Hong Ja jest w ciąży, a Young Ho jest policjantem, który brutalnie torturuje świadka, aby wyjawił mu miejsce pobytu jakiegoś poszukiwanego. Prowadzi go to do Gunsan, gdzie próbuje szukać Sun Im, jednak kończy w łóżku z inną kobietą. Potem cofamy się do początków jego kariery policyjnej, kiedy po raz pierwszy zlecono mu „przesłuchać” świadka. Widzi się w tym czasie po raz ostatni z Sun Im, którą ignoruje, okazując zainteresowanie Hong Ją, która była kelnerką, jednak tak naprawdę nigdy o nią nie dbał. W 1980 podczas masakry w Gwangju Young Ho jest żołnierzem, który otrzymał rozkaz stłumienia studenckiej demonstracji. Sam jest ranny i przypadkowo zabija studentkę, próbując zmusić ją strzałami do ucieczki przed innymi żołnierzami.

Generalnie wszystko to już widziałam w innych filmach – masakrę w Gwangju, brutalne metody policji w latach 80. (zagraniczna widownia będzie to chyba znać najbardziej z „Memories of Murder”) oraz zbliżający się w latach 90. azjatycki krach finansowy. Ciekawie było jednak jeszcze raz to wszystko przeżyć z perspektywy tylko jednego człowieka. Rola Sol Kyung Goo w „Peppermint Candy” to prawdziwe tour de force. Poznając go na początku, wydaje się być odrażającym, brutalnym dupkiem. Cofając się jednak w czasie, możemy się przekonać, że nie miały na to wpływu jakieś osobiste tragedie, ale siła odgórna czyli wydarzenia historyczne oraz samo państwo. Czy nie jest to jeszcze bardziej tragiczne? Ostatnia retrospekcja pokazuje nam rok 1979, kiedy Young Ho jest studentem i na spotkaniu przy tej samej rzece, gdzie popełnił samobójstwo na początku filmu, poznaje Sun Im. Widzimy go wtedy jako wrażliwego, młodego mężczyznę, który chce zostać fotografem – porównując to z początkowym obrazem Kim Young Ho, można być tylko pod wielkim wrażeniem Sol Kyung Goo. Chyba nie bez powodu stał się jednym z najlepszych koreańskich aktorów filmowych w ostatniej dekadzie? Mogłabym jeszcze dodać, że przeczytałam opinię, jakoby postać Kim Young Ho miała być definicją koreańskiej męskości z lat 90. ukutej z cierpienia i przez to reagującej na wszystko bardzo gwałtownie.

Szczerze mówiąc, nie sądzę po obejrzeniu „Peppermint Candy”, że Lee Chang Dong jest wybitnym reżyserem, ponieważ tak jakoś brakuje miejscami temu filmowi klimatu i kreatywności, ale z pewnością doceniam przerywnik między kolejnymi rozdziałami filmu, jakim jest jadący do tyłu pociąg. Mimo to widać, że Lee Chang Dong zgodnie ze swoim wykształceniem jest fantastycznym pisarzem. „Peppermint Candy” byłoby świetną powieścią.

Zdobyte nagrody

2000 Oslo International Film Festival:

• Special Mention – Sol Kyung Goo

36th Baeksang Arts Awards:

• najlepszy nowy aktor – Sol Kyung Goo

2000 Chunsa Film Art Awards:

• najlepszy aktor – Sol Kyung Goo

2000 Golden Cinematography Awards:

• najlepszy nowy aktor – Sol Kyung Goo
• najlepsze oświetlenie

2000 Blue Dragon Film Awards:

• najlepszy aktor – Sol Kyung Goo
• najlepszy scenariusz

2000 Grand Bell Awards:

• najlepszy film
• najlepsza reżyseria
• najlepszy scenariusz
• najlepsza aktorka drugoplanowa – Kim Yeo Jin
• najlepszy nowy aktor – Sol Kyung Goo

2000 Korean Association of Film Critics Awards:

• najlepszy nowy aktor – Sol Kyung Goo

2000 Bratislava International Film Festival:

• najlepszy aktor – Sol Kyung Goo
• Special Jury Prize

2000 Karlovy Vary International Film Festival:

• Don Quijote Award
• Netpac Award – Special Mention
• Special Prize of the Jury