Znane też jako: Gonggongui Jeok, 공공의 적
Na podstawie: pomysł oryginalny
Gatunek: sensacyjny
Reżyseria: Kang Woo Seok
Premiera: 2002
Obsada: Sol Kyung Goo, Lee Sung Jae, Kang Shin Il, Yoo Hae Jin, Sung Ji Roo
.
Reżyser i producent Kang Woo Seok wielokrotnie był wybierany najbardziej wpływową osobą w koreańskim przemyśle filmowym, chociaż jego filmy w większości nie mogą pochwalić się swoim artyzmem, są to po prostu popularne hity kinowe. „Public Enemy” z 2002 roku zyskało na tyle duży sukces, że przekształcono ten tytuł we franczyzę, produkując kolejne sequele. Oczywiście to mnie właśnie zachęciło do sięgnięcia po ten film, bo spodziewałam się dobrej, sensacyjnej rozrywki. Moje oczekiwania nie zostały spełnione.
Kang Chul Joong jest policyjnym detektywem znanym ze swojego okropnego charakteru i silnych pięści, ponieważ nigdy nie waha się rzucić na gangsterów w pojedynkę. Często bierze łapówki, handluje skradzionymi narkotykami i utrzymuje kontakty z wieloma gangsterami. Trafia jednak na godnego sobie przeciwnika, kiedy spotyka biznesmena Jo Kyu Hwana, psychopatę z podwójną osobowością, który z zimną krwią zamordował własnych rodziców. Chul Joong podejrzewa, że to on jest sprawcą, ponieważ spotkał go w tą deszczową noc, kiedy odchodził z miejsca zbrodni, jednak brakuje twardych dowodów. Wkrótce Kyu Hwan zabija inną osobę, aby sfabrykować seryjne morderstwa i skomplikować sprawę Chul Joongowi.
Jaka w tym zabawa, kiedy od początku wiemy, kto jest mordercą, główny bohater też wie i tylko potrzebuje jednego dowodu do złapania go, a tą niezwykle potrzebą rzeczą okazuje się być… złamany paznokieć? Dlatego „Public Enemy” tak strasznie mnie zawiodło. Miał to być film sensacyjny, którego obejrzały miliony, a nie wiem, co ludziom tak się podobało w mordobiciu gangsterów przez policjanta, co pewnie widzieli w mnóstwie innych koreańskich filmów. Nie było w „Public Enemy” napięcia ani nawet porządnych scen akcji takich jak pościgi. Wszystko ograniczało się tylko do lania po mordach, co w żadnym wypadku nie jest imponujące. I oczywiście była to jedyna metoda działania policji… Nie należy się spodziewać po Kang Chul Joongu jakiegoś prawdziwego śledztwa, ponieważ nie jest to typ inteligenta.
Oczywiście sam Sol Kyung Goo był w tym filmie niezwykle charyzmatyczny… On i może jeszcze to niewymuszone poczucie humoru (czarnego!) są jedynymi zaletami „Public Enemy” jak dla mnie. Lee Sung Jae nie jest stworzony do ról czarnych charakterów, ponieważ wychodzi na… obleśnego. Weźmy jedne z jego ostatnich dram – w „A Wife’s Credentials” był czarujący, kiedy w „Gu Family Book” popadał już w śmieszność. W „Public Enemy” natomiast w pierwszej scenie, w jakiej się pojawia, masturbuje się pod prysznicem. Brr!
Albo wyjątkowo mi ten film nie przypadł do gustu, albo „Public Enemy” to jakaś koreańska nisza. Tak czy siak nie polecam tego filmu, chociaż z czystej ciekawości obejrzę kolejne części, by sprawdzić, czy może tylko pierwszy, najstarszy film jest kiepski.
Zdobyte nagrody
38th Baeksang Arts Awards:
- Daesang dla Sol Kyung Goo
2002 Blue Dragon Film Awards:
- najlepszy aktor – Sol Kyung Goo
2002 Grand Bell Awards:
- najlepszy aktor – Sol Kyung Goo
2003 Golden Cinematography Awards:
- nagroda popularności dla Sol Kyung Goo
How Gee 