Znane też jako: Guest, Sonnim, 손님
Na podstawie: legendy o Fleciście z Hameln
Gatunek: thriller, horror, fantasy
Reżyseria: Kim Kwang Tae
Premiera: 2015
Obsada: Ryu Seung Ryong, Lee Sung Min, Chun Woo Hee, Lee Joon, Goo Seung Hyun, Jung Kyung Ho
.
Korea nie po raz pierwszy przekłada zachodnie baśnie i podania na swoją egzotyczną, filmową wersję, chociaż odnoszę wrażenie, że wzbudziło to więcej zainteresowania właśnie poza jej granicami niż na lokalnym gruncie, gdzie „The Red Shoes” z Kim Hye Soo i „Hansel and Gretel” z Chun Jung Myungiem nie były wielkimi kinowymi hitami. Nie inaczej było w przypadku zeszłorocznego „The Piper”. Ktoś nawet odważył się nazwać ten film porażką, zważywszy na fakt, że jego odtwórca głównej roli, Ryu Seung Ryong, jest w ostatnich latach nazwiskiem przyciągającym masy do kin, póki dobra passa się nie skończyła w 2015 właśnie na „The Piper” i „The Sound of Flower”.
Osobiście uważam, że taki zwrot wydarzeń jest spowodowany tylko i wyłącznie gatunkiem filmu, który nigdy nie był tak opłacalny w Korei jak thrillery zemsty, mimo że co roku powstaje wiele horrorów. Chociaż czy można tak w ogóle nazwać „The Piper”? Klimat jest z pewnością przerażający, ale niektórzy pewnie zostaną rozczarowani powściągliwością filmu, który wytwarza wiele napięcia, ale później nie rozładowuje go wielkimi, strasznymi scenami.
Ryu Seung Ryong wciela się w wędrownego muzyka Woo Ryonga, który stracił żonę w wyniku Wojny Koreańskiej i teraz podróżuje na pieszo do Seulu, gdzie ma się spotkać z amerykańskim lekarzem, który wyleczyłby jego syna Young Nama (Goo Seung Hyun) z gruźlicy. Po drodze znajdują odciętą od świata wioskę, której mieszkańcy nie mają nawet pojęcia, że wojna się skończyła. Prosi ich o nocleg. Widać, że są wrogo nastawieni do obcego przybysza, ale sołtys (Lee Sung Min) zgadza się, aby nie myślał źle o nich. Wioskę nawiedzają krwiożercze szczury, które zasmakowały w ludzkim mięsie. Woo Ryong oferuje, że odgoni ich muzyką swojego fletu, więc sołtys obiecuje mu za to wynagrodzenie mogące pokryć leczenie syna. Wkrótce jednak główny bohater staje się ofiarą histerycznych mieszkańców. Podstępny sołtys wmawia im, że jest komunistą i szpiegiem, kiedy widzi jego kwitnący romans z potrzebną im szamanką (Chun Woo Hee), a także kiedy wpada na trop ich wielkiej tajemnicy, która za wszelką cenę nie może być wyjawiona.
Fabuła „The Piper” toczy się zgodnie z legendą, na podstawie której została napisana – główny bohater odgania szczury, ale zapłata zostaje mu odmówiona, więc wywabia wszystkie dzieci z wioski. Jest to oczywiście olbrzymi skrót, ponieważ po drodze mamy jeszcze kilka tajemnic, a nawet kwestię domniemanych duchów rzucających klątwę na wioskę – w końcu postać szamanki do czegoś zobowiązuje! Być może elementem determinującym o tym, że „The Piper” jest nazywane horrorem, są właśnie te „zmutowane” szczury oraz kilka naprawdę krwawych scen, ale film jasno daje do zrozumienia, że to nie potwory, nie duchy i nie wojna są straszne, ale okrutni ludzie.
„The Piper” jest oryginalnym filmem o świetnych walorach artystycznych i wizualnych. Jedyna rzecz, jakiej można żałować, to mało głębokie postacie, pomimo znakomitego aktorstwa. Aktorzy wykonali bardzo dobrą robotę, ale właściwie można ich krótko podsumować – Ryu Seung Ryong gra dla odmiany nieco bardziej miękką postać, Lee Sung Min w postarzającej charakteryzacji przywodzi na myśl Jung Jae Younga z „Moss”, Lee Joon jest po prostu dobrym psychopatą, chociaż nie jest tu aż tak teatralny jak w dramie „Gab Dong”, którą kręcił równocześnie, a Chun Woo Hee w pewnym sensie została zaszufladkowana do ról tajemniczych kobiet/ofiar. Jednak wciąż uważam, że „The Piper” to niezwykle interesujący film ze względów estetycznych, klimatu i alegorii, jakie można z niego wyciągnąć. Jest raczej niedoceniany!
How Gee 