Chunhyang

Znane też jako: Chunhyangdyeon, 춘향뎐

Na podstawie: legendy o Chunhyang

Gatunek: musical, romans

Reżyseria: Lim Kwon Taek

Premiera: 2000

Obsada: Jo Seung Woo, Lee Hyo Jung, Lee Jung Hun, Kim Hak Yong, Lee Hye Eun, Kim Sung Nyeo

.

Legenda o Chun Hyang, „najwierniejszej z wiernych”, z pewnością musiała się obić wielu o uszy w ten lub w inny sposób. Osobiście spotkałam się z nią po raz pierwszy w dramie „Delightful Girl Chun Hyang” i nawet jeśli nie jest to coś, czym można się chwalić, przybliżyło mi ogólny zarys historii, która jest jednym z najsłynniejszych pansori – koreańskiej formy teatralnej, w której występują jedynie śpiewak i akompaniujący mu muzyk.

Reżyser Lim Kwon Taek ma sporo doświadczenia w pansori – jego film z 1993 roku „Sopyonje” stał się niespodziewanym hitem i wzniecił na nowo zainteresowanie tą przestarzałą już formą sztuki. Nakręcone siedem lat później „Chunhyang” to próba przedstawienia klasyku w formie bardziej przystępnej dla współczesnego widza, a tym bardziej zagranicznej publiki. Film uczestniczył w konkursie głównym w Cannes i choć nie zdobył żadnej nagrody, z pewnością stał się ciekawą, egzotyczną produkcją na międzynarodowym polu w czasach, kiedy było jeszcze za wcześnie na trend koreańskich filmów dzięki „Oldboy” Park Chan Wooka.

Nie chcę streszczać szczegółowo fabuły filmu, bo to nie ma sensu. „Chunhyang” rozgrywa się na dwóch płaszczyznach – pierwsza to „rzeczywistość”, w której grupa studentów idzie zobaczyć przedstawienie pansori, a druga to wizualizacja historii opowiadanej przez występującego śpiewaka. Treść klasycznego „Chunhyang-dan” powinna być kojarzona – syn szlachcica Lee Mong Ryong zakochuje się w córce gisaeng Chun Hyang i potajemnie bierze z nią ślub, ale jest zmuszony ją opuścić, kiedy wzywają go na egzamin do stolicy. Pozostawiona Chun Hyang wpada w oko nowemu magistratowi w mieście, ale pozostaje wierna swojemu mężowi nawet wtedy, kiedy ją torturują za nieposłuszeństwo wobec urzędnika.

W produkcji wzięli udział kompletnie nieznani aktorzy teatralni, chociaż z nich wszystkich Jo Seung Woo grający Mong Ryonga osiągnął już w Korei status gwiazdy kina (a jest to jego debiutancki występ w filmie!). Samo „Chunhyang” określiłabym mianem „szekspirowskiej adaptacji” – treść pansori jest słowo w słowo wypowiadana przez aktorów oraz nie brakuje charakterystycznej, śpiewanej narracji. Jednocześnie widać pewne współczesne elementy, takie jak całkiem rozległe sceny erotyczne nowożeńców.

Jednak muszę zaznaczyć, że osobiście nie potrafię się zdystansować względem „Chunhyang” i spojrzeć na ten film świeżym okiem… Problem tkwi w tym, że jest to bardzo klasyczna adaptacja, która kreatywnie nie odchodzi od oryginalnego przedstawienia ani wielu innych filmów o Chun Hyang, które ją poprzedziły. Oczywiście nie spodziewałam się, że będzie to coś na miarę szalonej wersji „Romea i Julii” Baza Luhrmana, niemniej „Chunhyang” nudziło mnie przy oglądaniu, skoro znałam już jego treść. Poza tym film zdążył się już zestarzeć… Minęło zaledwie 15 lat, ale można nie odczuć, że jest to „uwspółcześniona wersja” znanej historii. Chwyt z opornymi studentami, którzy narzekają, że muszą z powodu projektu oglądać pansori, a potem przekonują się do niego, wydał mi się naiwny i tandetny.

Zdobyte nagrody

36th Baeksang Arts Awards:

• najlepsza reżyseria

2000 Asia Pacific Film Festival:

• Special Jury Award

2000 Hawaii International Film Festival:

• najlepszy film

2000 Busan International Film Festival:

• NETPAC Award

2001 Singapore International Film Festival:

• najlepsza reżyseria