2016 The Warsaw Korean Film Festival [Dzień 2]

Drugi dzień festiwalu również przewidywał tylko jeden seans, tak jak wczoraj, ale za to było o wiele luźniej, a to za sprawą czarującego reżysera Lee Won Seoka, który jest jednym z zaproszonych gości.

Pamiętam, że na początku nie byłam zbyt zadowolona z faktu, iż odkopuje się dwuletnie „The Royal Tailor” (pol. „Królewski krawiec”), które było już wcześniej pokazywane w Centrum Kultury Koreańskiej. Osobiście wolałabym obejrzeć coś trudniej dostępnego, ale z drugiej strony odświeżyłam sobie ten film po dużo dłuższym czasie niż po miesiącu, jak było w przypadku „The Handmaiden”. Naturalnie wiele szczegółów uleciało mi z pamięci lub będąc bardziej dokładną, tak naprawdę zapamiętałam głównie rolę Go Soo, tak różną od jego poprzednich oraz piękny kostium Park Shin Hye, który wszystkich oczarował. Dobrze było więc sobie przypomnieć ten film…

Spodziewałam się lepszego odbioru niż w przypadku „The Handmaiden” i nie pomyliłam się – ludzie śmiali się głośno (no przecież króliki na księżycu!), a później nawet wyrażali wzruszenie dramatyczną końcówką (czego innego spodziewać się po sageuku?). Było więcej „zwykłych ludzi” niż vipów i zaproszonych gości, a to od razu zmienia postać rzeczy. Po projekcji odbyła się sesja Q&A z reżyserem, która obfitowała w pytania i ludzie naprawdę wydawali się być zainteresowani, bo wykorzystano cały przeznaczony na to czas. Pamiętam, że w zeszłym roku było z tym ciężko, bo „End of Winter” większość zwyczajnie znużył…

Lee Won Seok sprawia niesamowicie dobre wrażenie – ma styl, poczucie humoru, zna język angielski, nie wydaje się być onieśmielony obcym krajem. Nie miałam żadnego ciekawego pomysłu na pytanie, ale rozmowa potoczyła się w zadowalającym mnie kierunku. Ciekawiło mnie, jaka jest reakcja reżysera na tak ciepłe przyjęcie filmu zagranicą, kiedy w rodzimej Korei zaskakująco nie stał się wielkim hitem, ale w zamian uchylono rąbek tajemnicy dotyczący produkcji blockbusterów, co mnie zaintrygowało jeszcze bardziej.

„The Royal Tailor” okazało się być wykalkulowaną produkcją przez inwestorów. Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, jak ważne są wyniki box office, bo milion widzów w kinie to wręcz granica przyzwoitości, a ten film nawet tyle nie pozyskał… Być może stał się tylko wyjątkiem potwierdzającym regułę, ponieważ recepta była wypróbowana – sageuk, trzy pokolenia popularnych aktorów, ta dramatyczna końcówka. Producenci byli zadowoleni z końcowego rezultatu produkcji, dlatego jego datę premiery przewidziano na bożonarodzeniowy sezon ogórkowy, więc skąd ten brak milionów widzów? Wciąż nie mam pojęcia…

Sesja z reżyserem Lee Won Seokiem dała mi trochę do myślenia nad obecnym stanem koreańskiej kinematografii, która robi się coraz bardziej przewidywalna (patrz: ostatnia filmografia Hwang Jung Mina), a jednocześnie rok rocznie wypluwa perełki. Kiedy opowiadał o swoich niewykorzystanych pomysłach (np. wątek romantyczny między głównymi postaciami krawców), pomyślałam sobie, że nieźle się zabija kreatywność młodych twórców w Korei… Wielu z nich wybija się przy niskim budżecie, a kiedy dać im ręki większe środki, firmy produkcyjne wcielają swoje sprawdzone recepty. Chyba trzeba od razu być celebrowanym twórcą pokroju Park Chan Wooka czy Na Hong Jina, żeby mieć tak wolną rękę w tworzeniu?

Ważne linki:

• profil Warsaw Korean Film Festival na Facebooku
• strona Centrum Kultury Koreańskiej