Missing

Znane też jako: Missing Woman, Missing Child, Missing: Missing Child, Missing: Lost Woman, Missing: Sarajin Yeoja, 미씽: 사라진 여자

Na podstawie: pomysł oryginalny

Gatunek: dramat, thriller

Reżyseria: Lee Eon Hee

Premiera: 2016

Obsada: Uhm Ji Won, Gong Hyo Jin, Kim Hee Won, Park Hae Jun, Kim Sun Young, Jang Won Young, Gil Hae Yeon

.

Rok 2016 był pod wieloma względami wyjątkowy dla koreańskiego kina przy tylu równoczesnych artystycznych i komercyjnych sukcesach, ale nie podkreślałam jeszcze tego, że nawet koreańskie reżyserki miały dobry okres, a aktorkom trafiły się wreszcie interesujące role w tak zdominowanym przez mężczyzn biznesie. Przeoczone w kinach „The Truth Beneath” pozostaje dla mnie flagowym tytułem tamtego roku razem z feministycznym „The Handmaiden”, ale pojawił się jeszcze skromny film, który niemniej osiągnął dość spory jak na swoją skalę sukces – przyciągnął do kin ponad milion widzów. Mowa o „Missing”, które podobnie jak „The Truth Beneath” miało kobietę za kamerą i przed nią, a w dodatku charakteryzuje się z reguły „męskim” gatunkiem thrillera.

Film nie jest tak ekstremalny jak dzieło Lee Kyung Mi, ale nawet kiedy suspens zostaje złagodzony przez jego wielce emocjonalną stronę, która sprawia, że tak po prawdzie bliżej mu do dramatu, to jednak przedstawia nam niezapomniany czarny charakter grany przez Gong Hyo Jin, co jest dla niej pierwszą taką rolą w karierze. Wciela się ona w chińską niańkę Han Mae, która zajmuje się w ciągu dnia kilkunastomiesięczną córką Ji Sun (Uhm Ji Won), która jest w trakcie rozwodu i wiecznie zajęta pracą przy dramach. Pewnego dnia Han Mae znika z dzieckiem. Okazuje się, że wszystko, co Ji Sun o niej wiedziała, jest nieprawdą, jej dokumenty są sfałszowane, a sąsiedzi opowiadają historie o jej dziwnym zachowaniu. W dodatku policja jest wobec niej nieufna, ponieważ zignorowała wezwanie do sądu w sprawie opieki nad dzieckiem i jej teściowa uważa, że cała ta sytuacja ma tylko odwrócić od tego uwagę, a Ji Sun jest niestabilna psychicznie. Zaczyna więc działać na własną rękę i podąża tropem Han Mae, który najpierw prowadzi do burdelu…

Główny koncept filmu – porwanie dziecka i ukryta tożsamość niani – są typowo „thrillerowe”, choć wykonanie tego filmu bardziej przybliża go do ciężkiego dramatu. Chodzi w nim tak naprawdę o stopniowe odkrywanie przeszłości Han Mae, której nie widać przez wiele czasu na ekranie, jednak wszyscy o niej mówią, więc staje się główną bohaterką filmu – imigrantką z tragicznym losem, która podjęła radykalne decyzje w imię dobra własnego dziecka. Nie w sposób jej nie współczuć, kiedy dowiadujemy się coraz więcej faktów o niej, a Gong Hyo Jin tworzy wyjątkową kreację na ekranie. Zwraca uwagę już w  pierwszej swojej scenie, kiedy wypowiada z dziwnym akcentem słowa. Han Mae nie mówi dobrze po koreańsku i w niewytłumaczalny sposób sprawia naprawdę niepokojące wrażenie, co jest zupełnie inne niż te wszystkie role Gong Hyo Jin w komediach romantycznych, w których grała w ostatnich latach.

W porównaniu do niej Uhm Ji Won nie ma oryginalnej roli jako zdesperowana matka. Granie takich (lub żon głównych bohaterów) to stały element jej repertuaru, ale obie te aktorki wspaniale ze sobą współpracują i to właśnie one głównie budują napięcie filmu, który pod względem technicznym nie wyróżnia się niczym specjalnym jako thriller. Niemniej, jest to poruszające emocjonalnie kino stworzone kobiecą ręką, dlatego właśnie w tym aspekcie może konkurować z innymi filmami, które stawiają na szokowanie i przemoc.

Zdobyte nagrody

2016 Korea Film Actor’s Association Awards:

• Top Star Award dla Gong Hyo Jin

2017 Golden Cinematography Awards:

• najlepsza aktorka – Gong Hyo Jin

2017 Korean Association of Film Critics Awards:

• Critics’ Top 10

2017 Women in Film Korea Awards:

• najlepsza aktorka – Uhm Ji Won