Go Go 70’s

Znane też jako: 고고70

Na podstawie: pomysł oryginalny

Gatunek: muzyczny

Reżyseria: Choi Ho

Premiera: 2008

Obsada: Jo Seung Woo, Shin Min Ah, Cha Seung Woo, Lee Sung Min, Choi Min Chul, Kim Min Kyu, Song Kyung Ho, Hong Kwang Ho

.

„Kolorowe” lata 70. kojarzą mi się z modowym kiczem, a także kryminalnymi historiami, imprezami i pornobiznesem znanymi z amerykańskich filmów, szczególnie „Boogie Nights” i ostatniego „The Nice Guys”. Ze strony koreańskiej mamy jednak czasy reżimu Park Chung Hee, zwiększonej wydajności oraz pogłębiającej się cenzury. Znane mi filmy rozgrywające się w latach 60., 70. i 80. są bardzo dramatyczne, ale wreszcie natrafiłam na coś, co mogę nazwać rozrywką.

Jo Seung Woo w swojej drugiej współpracy z reżyserem Choi Ho po bardzo przyjemnym, ale mało znanym „Who Are You?” w pełni wykorzystuje swoje umiejętności aktora musicalowego, aby wcielić się w postać Sang Kyu, wokalisty zespołu rockn’rollowego The Devils. Główny bohater razem z dwoma kolegami zaczynają karierę pogrywając country w klubie dla amerykańskich żołnierzy przy koreańskiej granicy. Postanawiają połączyć się z innym zespołem, którego lider Man Shik (Cha Seung Woo) nie posiada specjalnych umiejętności wokalnych, a ich łącznikiem jest wspólne zamiłowanie do „czarnej muzyki”. Razem z Mimi (Shin Min Ah), która podąża za każdym krokiem Sang Kyu, jadą do Seulu, aby wziąć udział w konkursie muzycznym. Ich występ jest szokujący dla widowni przyzwyczajonej do popularnego w latach 60. folku, ale wkrótce zyskują popularność, grając w nielegalnych nocnych klubach, a duża zasługa w tym Mimi, która rozgrzewa publiczność swoim tańcem i seksapilem, stając się ikoną mody i liderką girlsbandu The Wild Girls, który supportuje The Devils przy każdym występie.

Prawie każda historia muzycznego sukcesu kończy się również upadkiem, ale „Go Go 70’s” jest filmem, który z wielkim uczuciem pokazuje te dobre momenty ery, w której koreański rock n’ roll dopiero raczkował, a The Devils byli jednymi z jego pionierów. Polityczne tło zostaje rzeczywiście w tle, a pomimo problemów personalnych między członkami powiększonego zespołu, które pojawiają się w połowie filmu, „Go Go 70’s” pozostaje w gruncie rzeczy po prostu bardzo energicznym filmem muzycznym, którego największą część stanowią długie sceny występów The Devils. Koreański akcent w amerykańskich coverach może śmieszyć lub nie, ale największą siłą filmu jest właśnie ta wielka muzyczna energia, jaką przekazuje. Ja się dałam temu porwać, bo można było zapomnieć o trudnych realiach lat, w których rozgrywa się akcja.

Nie ma co mówić o rozwoju postaci w „Go Go 70’s”, ale akurat w tym wypadku nie jest to jakaś wada. Jo Seung Woo sprzedaje swoją rolę własną charyzmą oraz wokalem, natomiast całkiem ciekawie Shin Min Ah przeobraża bohaterkę, która jest po prostu ozdobą ekranu, w interesującą postać, która wspiera zespół i opiekuje się nimi jak matka, mając przy tym wielkie pokłady seksapilu, które wykorzystuje w celach marketingowych. Będąc fanką tych aktorów, zdecydowanie czerpałam przyjemność z oglądania ich w „Go Go 70’s”. Szczerze nie spodziewałabym się takiej roli po Shin Min Ah, w której tańczy i śpiewa.

Zdobyte nagrody

2008 Korean Film Awards:

• najlepsza muzyka

2008 Blue Dragon Film Awards:

• najlepsza muzyka

2008 University Film Festival of Korea:

• najlepsza aktorka drugoplanowa – Shin Min Ah

2009 Max Movie Awards:

• najlepsza aktorka – Shin Min Ah

2009 Chunsa Film Arts Awards:

• najlepsza aktorka – Shin Min Ah
• najlepszy nowy aktor – Cha Seung Woo

2009 Golden Cinematography Awards:

• najlepszy nowy aktor – Cha Seung Woo