Znane też jako: Jumeogi Unda, 주먹이 운다
Na podstawie: pomysł oryginalny
Gatunek: dramat, sportowy
Reżyseria: Ryu Seung Wan
Premiera: 2005
Obsada: Choi Min Shik, Ryu Seung Bum, Lim Won Hee, Chun Ho Jin, Byun Hee Bong, Ki Joo Bong, Na Moon Hee, Kim Soo Hyun, Oh Dal Soo, Ahn Gil Kang, Seo Hye Rin
.
Ryu Seung Wan od debiutu był ulubieńcem wszystkich, którzy kochają kino akcji, ale po „Arahan” z 2004, filmie na modłę superbohaterów, który już nie był tak surowy i bezkompromisowy jak jego pierwsze filmy, fani rzekomo poczuli się wręcz zdradzeni, że ich nowy ulubiony reżyser idzie w stronę totalnego mainstreamu, mimo że jak dla mnie film ten był świetną rozrywką. Zresztą już rok później Ryu Seung Wan odzyskał reputację, nakręcając jego wciąż najbardziej realistyczny film – dramat sportowy „Crying Fist”, który z jednej strony nie przystaje do genre cinema, z którego jest znany, ale jednocześnie zawiera mnóstwo świetnych scen akcji, które są znakiem rozpoznawczym reżysera. Efekt podobny, co przy Aronofskim, który nakręcił nieprzystającego do jego poprzedniego repertuaru „Wrestlera” – kawał naprawdę świetnego kina, które jest sportowe, ale unika typowej charakterystyki tego gatunku.
Choi Min Shik na szczycie swojej kariery po „Oldboyu” i „Taegukgi” gra czterdziestoletniego Tae Shika, który wciąż trzyma się wspomnień o swoim zdobyciu srebrnego medalu na Igrzyskach Azjatyckich w boksie, ale obecnie jest chorym, wyalienowanym człowiekiem z długami, który próbuje zarobić, oferując ludziom na ulicy pojedynek z nim dla ulżenia stresu. Zaskakująco ten legendarny aktor pozostaje w cieniu Ryu Seung Buma, młodszego brata reżysera, który właśnie w „Crying Fist” miał swój przełom w karierze. Gra tutaj drobnego przestępcę Sang Hwana, który w końcu trafia do więzienia po przypadkowym zabiciu człowieka, którego chciał obrobić. Tam zaczyna się uczyć boksu, a tych dwoje bohaterów weźmie wkrótce udział w amatorskich zawodach, aby coś udowodnić swoim najbliższym.
Co ciekawe, wątki tych dwóch głównych bohaterów rozwijane się symultanicznie, ale nie mają ze sobą nic wspólnego poza tym, że po raz pierwszy spotykają się na ekranie dopiero w finałowej walce na ringu. W takim momencie widz kompletnie nie wie, komu kibicować, ponieważ zwycięstwo oznacza zupełnie inne rzeczy dla każdego z nich i w ten oto sposób „Crying Fist” staje się jednym z najbardziej emocjonalnych koreańskich filmów. Tae Shik chciałby się stać bohaterem dla syna, który odszedł od niego razem z matką, a Sang Hwan prowadzi porywcze życie i wydaje się, jakby go już nic obchodziło, ale postanawia trenować, aby babcia, która myśli, że on jest w Kanadzie, była z niego dumna.
Brzmi to trochę banalnie, ale uwierzcie, „Crying Fist” daleko do banalnego filmu. Jest bardzo ponury, dlatego końcowa konfrontacja nie jest owocem ciężkiego treningu i realizacją marzeń, ale bardziej patrzy się na nią pod kątem tego, że któryś z głównych bohaterów musi przegrać i tym samym zakończyć swoje marzenia o boksie – a czy to będzie podstarzały Tae Shik, czy skazany Sang Hwan, myślę, że w obu przypadkach byłoby to tak samo druzgocące, jak ekscytujące byłoby zwycięstwo. Jest o świetny konflikt emocjonalny, który kulminuje wiele niezauważonych wcześniej emocji i sympatii do głównych postaci, którzy zaczynali ten film jako mało sympatyczni anty-bohaterowie.
Pod względem technicznym oczywiście też jest wspaniale. Krążą legendy o tym, jak aktorzy ponoć naprawdę się bili w finałowej scenie, więc tylko dodaje to punktów do method acting. Co ciekawe zresztą, Choi Min Shik i Ryu Seung Bum może nie korzystali z dublerów, ale reżyser też nie maskował ich potencjalnych braków, tylko zamiast szybkiego montażu często korzystał z długich ujęć lub łączył je niezauważalnie, co stanowi zupełnie nową jakość przedstawiania boksu w filmie. Jest to zatem bardzo imponujące, ale wszyscy włożyli wysiłku w „Crying Fist”…
Zdobyte nagrody
2005 Grand Bell Awards:
- najlepsza aktorka drugoplanowa – Na Moon Hee
- najlepszy montaż
2005 Busan Film Critics Awards:
- najlepsza reżyseria
How Gee 