Znane też jako: Juhong Geulssi, 주홍글씨
Na podstawie: pomysł oryginalny
Gatunek: thriller erotyczny
Reżyseria: Byun Hyuk
Premiera: 2004
Obsada: Han Seok Kyu, Lee Eun Joo, Uhm Ji Won, Sung Hyun Ah
.
Niedawno minęła dwunasta rocznica tragicznej śmierci niezwykle obiecującej aktorki Lee Eun Joo. „The Scarlet Letter” jest jej ostatnim filmem i trudno jest nie patrzeć na niego jak przez pryzmat tej tragedii, szczególnie że przyczynił się on pośrednio do pogłębienia depresji i w rezultacie samobójstwa aktorki. Przyznaję bez ogródek, że to jego główny punkt marketingowy razem z niesławną po dziś dzień, zaskakująco szokującą „sceną w bagażniku”, tak samo jak moje nazywanie go „thrillerem erotycznym”. „The Scarlet Letter” jest bardziej skomplikowane i zdecydowanie ucieka prostej kategoryzacji, ale jeśli ktoś szuka stymulujących bodźców, również będzie zadowolony.
Głównym bohaterem jest detektyw Ki Hun (Han Seok Kyu), który bada sprawę morderstwa mężczyzny, w której głównym podejrzanym staje się jego żona Kyung Hee (Sung Hyun Ah). Jednak zaskakująco sprawa ta stoi gdzieś na uboczu filmu, ponieważ główny bohater jest rutynowy w swojej pracy. „The Scarlet Letter” pomimo morderstwa raczej trudno nazwać filmem kryminalnym. Jest bardziej swego rodzaju pokręconym melodramatem, który wielokrotnie zaskakuje torem, w jakim zmierza fabuła. Ki Hun jest bardzo podatny na pokusy, dlatego czuje pociąg do podejrzanej, a poza pracą godzi swoje życie z ciężarną żoną Soo Hyun (Uhm Ji Won) oraz romans z jej najlepszą przyjaciółką, piosenkarką jazzową Ga Hee (Lee Eun Joo).
„The Scarlet Letter” było bardzo chwalone przez Kim Ki Duka, co każe się zastanowić nad potencjalną przemocą, z czego on sam słynie w swoich filmach. Ten w pewien sposób wyprzedza swoje czasy oraz całkowicie burzy obraz „koreańskiego melodramatu”. Główny bohater jest amoralny, bohaterki prowadzą psychologiczną intrygę, a wszystko owiane jest woalem neo noir, jak fizyczne żądze odciągają Ki Huna od śledztwa.
„The Scarlet Letter” nie było tym, czego się spodziewałam, ale film był na tyle intrygujący, że nie mogłam się od niego oderwać. Przez długi czas postrzegałam go po prostu jako dramat z wyeksponowanymi scenami erotycznymi, ale z czasem subtelnie robił się coraz mroczniejszy, aż pojawił się szokujący finał z udziałem detektywa i jego kochanki – z początku wydający się nie na miejscu, niepasujący do reszty filmu, ale ostatecznie fascynujący w tym, jak niewiele trzeba do tragedii. Wystarczy głupi błąd. Poza tym nie tyle krew była przerażająca, ale aspekt psychologiczny – złamanie człowieka pod wpływem presji. Melodramatyczne uczucie miłości staje się przy tym czymś kompletnie zapomnianym, kiedy chodzi o własne przetrwanie.
Zdobyte nagrody
2004 Korean Association of Film Critics Awards:
- Critics’ Top 10
How Gee 