Znane też jako: Three-Oh-One, Three-Oh-Two, 삼공일 삼공이
Na podstawie: pomysł oryginalny
Gatunek: thriller psychologiczny
Reżyseria: Park Chul Soo
Premiera: 1995
Obsada: Bang Eun Jin, Hwang Shin Hye, Kim Chu Ryun, Park Chul Ho
.
„301, 302” to niezwykle ciekawy film ze względu na czasy, w których powstał. Psychologiczny, arthouse’owy, miejscami groteskowy thriller Park Chul Soo jest prawdziwym rodzynkiem w koreańskiej kinematografii i jednym z pierwszych filmów, które były dystrybuowane w Stanach Zjednoczonych, choć tam pewnie odbierano go jak czarną komedię (zresztą doczekał się kanadyjskiego remake’u „Compulsion”). Został nawet koreańskim kandydatem do oscarowej nominacji do najlepszego filmu zagranicznego, ale zakładam, że nie pasował do ogólnej dramatycznej tendencji nominowanych.
Im dłużej myślę o „301, 302”, tym bardziej jestem rozbawiona, ponieważ kompletnie nie pasuje do hollywoodzkich zakusów koreańskiego kina tamtych czasów, a reżyser Park Chul Soo w nowym millenium został zapomnianym już twórcą filmów quasi-erotycznych, które nie wyjeżdżały nigdzie poza okazyjne lokalne festiwale. Myślę, że gdyby „301, 302” pojawiło się kilka lat później w erze Nowej Fali i początkujących Park Chan Wooka, Bong Joon Ho i Kim Ji Woona, z pewnością zebrałoby dużo więcej uwagi, bo jest to dziwny, intrygujący twór, któremu brakuje do dzieł wyżej wymienionych reżyserów tylko wywołania katharsis u widzów pod koniec.
Tytuł odnosi się do numerów dwóch sąsiadujących mieszkań w bloku. Detektyw prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia pisarki Yoon Hee (Hwang Shin Hye) z 301 i zadaje pytania kucharce Song Hee (Bang Eun Jin) z 302, która znała ją tylko powierzchownie. Jednakże w retrospekcjach dowiadujemy się, że było zupełnie inaczej… Obie kobiety łączyła toksyczna relacja, która tylko wyciągała z nich to co najgorsze.
Niezwykle ciekawym motywem są różnice nie do pogodzenia, które tworzą się między nimi z powodu zaburzeń psychicznych. Yoon Hee pomimo pisania modnej kolumny dietetycznej w kobiecym magazynie jest anorektyczką, natomiast Song Hee ma zaburzenia obsesyjno-kompulsywne na punkcie jedzenia – stawia sobie coraz to nowsze wyzwania jako kucharka, nie przyjmuje krytyki, sama ma niepohamowany apetyt. Jako dobra sąsiadka przynosi coraz to nowsze potrawy Yoon Hee, ale kiedy wreszcie odkrywa, że wszystko co ugotowała trafiło do kosza, postanawia za wszelką cenę zmusić ją do jedzenia pomimo jej obrzydzenia oraz odruchów wymiotnych.
Niezwykle interesująca jest nakreślona w tym filmie relacja między jedzeniem a uczuciami i seksem – Yoon Hee nie jest w stanie jeść z powodu molestowania w dzieciństwie i związanej z tym traumy, z kolei małżeństwo Song Hee rozpadło się właśnie z powodu jej kulinarnej obsesji i od tamtej pory tylko się ona jej pogłębiała, co sprawiło w końcu, że akt jedzenia zastępuje jej wszelkie przyjemności w życiu i stał się jej celem. Jednakże nie ma w „301, 302” ratunku dla tych kobiet, a sprawy przybierają coraz bardziej groteskową formę. Szczegółowe sceny przygotowywania potraw przez Song Hee, które mogą podpaść pod bardzo modny obecnie foodporn, szybko zaczynają być niepokojące i obrzydzające. Kulminacją tego wszystkiego jest finał – nie do końca zaskakujący, ale z pewnością zapadający w pamięć. Być może dlatego film nie stał się klasykiem, a jedynie głęboko zakopaną perełką. Jego konkluzja poniekąd szokuje, ale nie skłania do głębszych przemyśleń, ponieważ bohaterki są obiektem chłodnej, oderwanej od emocji obserwacji widza. Hwang Shin Hye jest niemalże nierozpoznawalna, a Bang Eun Jin nieco demonicznie dominuje nad nią i ekranem. W sumie byłam nią najbardziej zainteresowana, ponieważ pierwszy raz widziałam ją w głównej roli – obecnie już tylko reżyseruje.
Zdobyte nagrody
1995 Chunsa Film Awards:
- najlepsza aktorka – Bang Eun Jin
1995 Blue Dragon Film Awards:
- najlepsza aktorka – Bang Eun Jin
- najlepszy scenariusz
1995 Korean Association of Film Critics Awards:
- najlepsza aktorka – Bang Eun Jin
1996 Golden Cinematography Awards:
- Cinematography Rookie Award
How Gee 