I Can Speak

Znane też jako: Ai Kaen Seupikeu, 아이 캔 스피크

Na podstawie: pomysł oryginalny

Gatunek: komediodramat

Reżyseria: Kim Hyun Seok

Premiera: 2017

Obsada: Na Moon Hee, Lee Je Hun, Yeom Hye Ran, Lee Sang Hee, Jung Yeon Joo, Lee Ji Hun, Park Chul Min, Son Sook, Kim So Jin

 

„I Can Speak” jest jednym z największych zeszłorocznych hitów, zarówno wśród koreańskiej widowni, jak i krytyków, ale nie sposób nie zdradzać największego zwrotu akcji, gdyż bez dyskusji o nim pozostaje tylko fałszywy obraz filmu, którym zdawało się być „I Can Speak” przed premierą. Okazało się być czymś zupełnie innym i to właśnie poczta pantoflowa przyczyniła się do dużego komercyjnego sukcesu.

Reżyser Kim Hyun Seok, który kojarzy mi się z „przyjemnymi” filmami, zdaje się połączył typową dla niego komedię międzypokoleniową z większą ambicją, co tym razem zaowocowało nagrodą za reżyserię na Blue Dragon Film Awards w kontraście do chłodniejszego przyjęcia jego dwóch poprzednich filmów, „C’est Si Bon” i „AM 11:00”. Jednak widać przy tym, jak cienka jest linia między wzruszeniem, a kiczem… Uważam, że „I Can Speak” posiada podobnie tyle wad, co tamte filmy, ale dotyka bardzo wrażliwej społecznie kwestii, która pewnie doprowadzi wielu widzów do łez.

Na początku mamy przyjemną komedię o kompletnych przeciwieństwach i zacieraniu się granic między pokoleniami. Wielokrotnie nagradzana za swoją rolę Na Moon Hee wciela się w emerytkę Na Ok Boon, która jest zmorą pracowników urzędów miejskiego z powodu licznych zażaleń, jakie wnosi niemalże każdego dnia. Wkrótce spotyka godnego siebie przeciwnika w osobie nowego urzędnika Kim Min Jae (Lee Je Hun), który trzyma się sztywnych procedur. Poznają się lepiej, kiedy ona nakłania go do korepetycji z angielskiego. Początkowo robi wszystko, aby ją zniechęcić, ale naprawdę się angażuje, kiedy dowiaduje się o jej prawdziwych pobudkach do nauki i tym samym zawiązuje się między nimi wyjątkowa przyjaźń.

Na „I Can Speak” składa się wiele filmów. Po pierwsze mamy komedię z rodzaju pojedynku dwojga bohaterów, kto kogo wykończy szybciej, czego kulminacją jest obnażenie swojego prawdziwego, niezrozumianego ja, co prowadzi do pogodzenia się. Kiedy Ok Boon i Min Jae rozpoczynają wspólną naukę, oglądamy bardzo sympatyczny film o tym, że nie jest coś takiego jak bycie za starym – główna bohaterka na przykład zaskakująco odnajduje się w barze dla obcokrajowców na Itaewonie… Nie mogłam jednak oprzeć się wrażeniu, że to wszystko to były wykalkulowane działania mające na celu przywiązać nas do Ok Boon, aby później trzecia część filmu miała głębszy wydźwięk… Okazuje się bowiem, że jest ona jedną z ofiar przemocy seksualnej podczas okupacji japońskiej i jako bohaterka wzorowana na rzeczywistej aktywistce, jedzie do Waszyngtonu, aby wziąć udział w historycznym procesie mającym doprowadzić do uznania zbrodni, jaką Japończycy wyrządzili koreańskim kobietom.

Oczywiście motyw ten był skrzętnie chowany podczas kampanii reklamowej „I Can Speak”, dlatego jeżeli nie czytało się przed seansem recenzji filmu, bierze on widza kompletnie z zaskoczenia. Trudno mi przewidzieć, jakie mogą być reakcje… Większość pewnie zostanie głęboko poruszona końcówką filmu oraz napisami informującymi nas o współczesnym stanie rzeczy, ale moim zdaniem nie było to wcale subtelne. Uważam, że można było poprzestać w „I Can Speak” na międzypokoleniowej komedii obyczajowej, bo dorzucenie kontrowersyjnego wątku z historii najnowszej było dla mnie takim chwytem publicznym. Film ten wcale nie rozlicza przeszłości, a wykorzystuje ją, dlatego krótko podsumuję „I Can Speak” jego przereklamowane. Choć przynajmniej jednemu nie mogę odmówić – Na Moon Hee naprawdę tworzy na ekranie jedną z najlepszych ról żeńskich w 2017 roku. Cała reszta aktorów to ledwie pionki.

Zdobyte nagrody:

2017 The Seoul Awards:

• najlepsza aktorka – Na Moon Hee

2017 Korean Association of Film Critics Awards:

• najlepsza aktorka – Na Moon Hee
• Top 10 Film of the Year

2017 Blue Dragon Film Awards:

• najlepsza reżyseria
• najlepsza aktorka – Na Moon Hee
• nagroda popularności dla Na Moon Hee

2017 Director’s Cut Awards:

• najlepsza aktorka – Na Moon Hee
• Special Mention

2017 Women in Film Korea Awards:

• Woman in Film of the Year – Na Moon Hee

2017 Korean Film Producers Association Awards:

• najlepsza aktorka – Na Moon Hee

2017 Amnesty International Awards:

• Special Prize dla Lee Je Huna

2018 KOFRA Film Awards:

• najlepsza aktorka – Na Moon Hee

54th Baeksang Arts Awards:

• Top Excellence dla Na Moon Hee

2018 Golden Cinematography Awards:

• nagroda popularności dla Lee Je Huna