Znane też jako: Ggeotseom, 꽃섬
Na podstawie: pomysł oryginalny
Gatunek: dramat
Reżyseria: Song Il Gon
Premiera: 2001
Obsada: Seo Joo Hee, Kim Hye Na, Lim Yoo Jin
Trudno nie patrzeć na „Flower Island” bez pryzmatu „Nabi”, które miało premierę kilka tygodni przed. W czasie, kiedy koreańskie kino świętowało swój wielki komercyjny sukces, całkiem sporo tytułów zawędrowało również na międzynarodowe festiwale filmowa, a „Flower Island” będąc jednym z nich, na papierze łudząco przypomina wspomniane „Nabi”, sans rzeczywisty element science-fiction, ale co ciekawe, nie wywołuje to dyskusji, który z tych tytułów jest lepszy, który gorszy, który pierwszy lub który naśladuje drugi, gdyż jest to rzadki przypadek, kiedy dwa podobne tematycznie filmy są równie dobre, a nie tylko wyznaczają jakiś trend! Może to też kwestia podobnego, przygnębiającego klimatu filmów reżyserów, którzy obaj ukończyli studia na łódzkiej filmówce…
Podobnie jak w „Nabi” główna bohaterka wyruszyła w podróż, aby doświadczyć kontaktu z wirusem, który wymazuje ludziom bolesne wspomnienia, tak we „Flower Island” jedna z bohaterek, Ok Nam (Seo Joo Hee), wierzy, że istnieje tytułowa wyspa, na której można zapomnieć o całym bólu, jakiego się doświadczyło. Rusza zatem w stronę morza, ale kierowca autobusu nie trzyma się trasy i wywozi ich samolubnie w góry w środku zimy. Ok Nam postanawia na własną rękę dotrzeć do wyspy, a dołącza do niej nastolatka Hye Na (Kim Hye Na) oraz śmiertelnie chora Yoo Jin (Lim Yoo Jin).
„Flower Island” otwiera się szokująco, aby w pełni dać widzom odczuć, dlaczego jego bohaterki są tak zdesperowane, aby porzucić ich dotychczasowe życie. Aby kupić swojej córce wymarzone pianino, Ok Nam zaczęła sprzedawać swoje ciało, jednak starszy mężczyzna, z którym uprawiała stosunek, zmarł dosłownie na niej. Yoo Jin cierpi na nowotwór, który przekreśla jej karierę śpiewaczki operowej i zostało jej niewiele życia. Najbardziej wstrząsająca jest jednak scena, w której zostaje widzom przedstawiona szesnastoletnia Hye Na, która ukrywała pod bandażami swoją ciążę i zmusza się do poronienia w jakiejś obskurnej publicznej toalecie… Bohaterki podążają za Ok Nam wierzącą w magiczną wyspę, ponieważ Yoo Jin i tak wyjechała, aby się zabić, natomiast Hye Na trzyma się ich, gdyż po tym całym incydencie zapragnęła odnaleźć własnych rodziców, którzy ją porzucili.
Film robi się stopniowo „lżejszy”, o ile tylko można tak powiedzieć. Jest przytłaczający i przygnębiający, jednakże nie dobija jeszcze bardziej swoich postaci, które znajdują się na dnie, a szczerze mówiąc, właśnie tego można by się było spodziewać po koreańskim filmie… Bohaterki w trakcie swojej podróży napotykają różnych mężczyzn, którzy je podwożą, ale zaskakująco nie doświadczają przemocy z ich strony. Film wręcz pokazuje nieszczęście różnych ludzi, bez względu na płeć, z czego najbardziej zapadający w pamięć jest maniakalno-depresyjny członek zespołu muzycznego grany przez Son Byung Ho oraz jego chłopak.
Wydaje mi się, że koniec końców „Flower Island” jest tak naprawdę o silnej chęci życia… Po co w końcu ta cała podróż ku zapomnieniu, kiedy można popełnić od razu samobójstwo? Film sprawdza czy czas może uleczyć rany, a na swojej drodze bohaterki zacieśniają więzi między nimi, a Ok Nam staje się wręcz taką opiekunką pozostałej dwójki. Jest to powolny proces, ale co jakiś czas pojawiają się bardziej emocjonalne akcenty, które zapobiegają znudzeniu. Relacja bohaterek jest równie niejednoznaczna i fascynująca, co postaci granych przez Kim Ho Jung i Kang Hye Jung w „Nabi”.
Zdobyte nagrody
2001 Venice International Film Festival:
- CinemAvvenire Award
2001 Tokyo FILMeX:
- Grand Prize dla Song Il Gona
2001 Busan International Film Festival:
- New Currents Award
- FIPRESCI Prize
- Audience Award
2001 Korean Association of Film Critics Awards:
- najlepszy nowy reżyser – Song Il Gon
- najlepsza nowa aktorka – Seo Joo Hee
2002 Fribourg International Film Festival:
- FIPRESCI Prize
- Special Mention
2002 Busan Film Critics Association Awards:
- najlepsza nowa aktorka – Kim Hye Na
How Gee 