Rosebud

Znane też jako: Who Is Rose, Your Name is Rose, Geudae Ireumeun Jangmi, 그대 이름은 장미

Na podstawie: pomysł oryginalny

Gatunek: komediodramat

Reżyseria: Jo Seok Hyun

Premiera: 2019

Obsada: Yoo Ho Jung, Chae Soo Bin, Park Sung Woong, Oh Jung Se, Ha Yeon Soo, Lee Won Geun, Choi Woo Shik, Park Jun Myun, Yoon Bok In, Lee Jun Hyuk, Hwang Seok Jung, Kim Jung Hyun

 

Kiedy słyszę „Rosebud”, myślę tylko o jednym…

…jednakże to nie ten rodzaj filmu.

Aktorka telewizyjna Yoo Ho Jung osiągnęła wielki sukces filmem „Sunny”, dlatego kilka lat później rola w „Rosebud” wydawała mi się być napisana specjalnie dla niej. Chwytliwe piosenki i poczucie nostalgii zawsze są składnikami przepisu na sukces, a tym razem dla odróżnienia film miał jeszcze podkreślać wagę macierzyństwa… Szkoda tylko, że nie wyszła z tego żadna wzruszająca rozrywka, a jedynie przytłaczający swoim męczeństwem film, który pewnie chciał być przez to „głębszy”.

Film opowiada o życiu Hong Jang Mi (Yoo Ho Jung), która dawno temu, w latach 70. miała okazję zostać popularną piosenkarką, ale nagła ciąża przekreśliła te plany i poświęciła się w pełni swojej córce Hyun Ah (Chae Soo Bin), która nie ma pojęcia o przeszłości swojej matki, chociaż sama przejawia talent muzyczny. Kolorowe lata 70., będące głównym punktem przyciągającym do tego filmu, wydają się być przyklejone na chwilę, aby go ubarwić, ale reszta to już coś zupełnie innego, na co szczerze mówiąc się nie pisałam…

W młodą Jang Mi pracującą w fabryce wciela się Ha Yeon Soo. Wieczorami kelneruje również w barze, a kiedy daje zaimprowizowany występ, kiedy brakuje gwiazdy wieczoru, dostaje propozycję podpisania kontraktu z wytwórnią muzyczną. Szykuje się do debiutu w duecie muzycznym z Soon Chulem (Choi Woo Shik) i jednocześnie zaczyna chodzić z Myung Hwanem (Lee Won Geun). Między nimi pojawia się zazdrość o główną bohaterkę, a nieporozumienia doprowadzają do rozstania pary, kiedy Myung Hwan wyjeżdża do Stanów na studia. Jang Mi nigdy nie zdążyła mu powiedzieć, że zaszła z nim w ciążę, przez co jej kariera muzyczna również przedwcześnie się kończy, ale zakochany Soon Chul trwa u jej boku przez następne lata.

Reszta filmu jest zgoła inna, tak jakby składał się z kilku odrębnych historii. Mamy klasyczny konflikt matki i buntującej się nastolatki, przypadkowe pojawienie się po latach Myung Hwana, który odkrywa, że jest ojcem oraz ponowną, tym razem już bardziej komiczną rywalizację między starszymi bohaterami odgrywanymi przez Park Sung Woonga i Oh Jung Se. Jakoś nijak ma się to do reklamowanej historii o odkrywaniu niespodziewanej przeszłości rodzica, w sensie że Jang Mi była dużo „fajniejsza”, niż się mogło Hyun Ah wydawać, ale trudno, następnie po nostalgicznym filmie muzycznym oglądałam film familijny… Niestety „Rosebud” po raz kolejny skręciło w nieoczekiwaną stronę, kiedy postanowiono (najwyraźniej dla wstrząśnięcia widzem) załączyć motyw kryzysu finansowego w 1997 roku. Jang Mi zbiera ciężkie żniwo jako nieświadoma członkini piramidy finansowej, tak więc wysyła córkę do USA wraz z Myung Hwanem, aby uratować ją od tego dramatu.

Raczej się nie wzruszyłam, co pewnie było intencją reżysera. Poczułam natomiast, że film ten jest po prostu manipulacyjny w tym, jak bardzo robi z Hong Jang Mi matkę-męczennicę, która za każdym razem nie pozwala swoim bliskim cierpieć i nosi to wszystko sama na swoich barkach… Jakoś nie miało to żadnej konkluzji, bohaterowie nie wyciągali wniosków, a sama Jang Mi w wyniku tego nie widziała swojej córki od lat. I po to wszystko? Gdzie dzwony, długie fryzury i muzyka z lat 70.? Doceniam okazyjny humor „Rosebud”, lecz po raz kolejny się przekonałam, że film, który długo nie może wyjść do kin (zdjęcia skończyły się w połowie 2016, a miał premierę dopiero w styczniu 2019), to raczej żaden ukryty skarb, tylko rozczarowanie, które wprawia w niepewność samych dystrybutorów.