Aktorzy filmowi, aktorzy telewizyjni, czy w ogóle ten podział coś oznacza?

Przy okazji nadchodzącej premiery filmu „Parasite” w reżyserii Bong Joon Ho rozpoczęła się obowiązkowa rundka medialna i wywiady z aktorami. Rzuciło mi się w oczy, bo robiono z tego osobne „newsy” na portalach, że grający główną rolę Song Kang Ho po raz kolejny był pytany o to, czy nie ma żadnych planów występów w dramach… Odpowiada wprost, że nie, a ja tylko przewracam oczami na widok tego dziennikarskiego profesjonalizmu, który za każdym razem każe zadawać te same pytania, nie ważne komu.

Nie wiem ile w tym prawdy, a ile po prostu taktu, ale taki Kang Dong Won na przykład, również pytany o dramy dosłownie co roku przy każdej premierze swojego kolejnego filmu, za każdym razem mówi, że są projekty, których żałuje, że nie udało mu się na nie załapać, ale chyba jego kariera za bardzo na tym nie cierpi, skoro wciąż gra w filmach nieprzerwanie od 2004 roku, kiedy można go było zobaczyć ostatnim na małym ekranie w „Magic” (SBS).

Zachęciło mnie to w każdym razie to poszukania aktorów, którzy podobnie jak Song Kang Ho mogą się pochwalić tym, że są wyłącznie „filmowi”. Być może dla jednych bez sensu będzie rozróżniać ich na „filmowych” i „telewizyjnych”, skoro to jeden i ten sam zawód, jednakże różnica tkwi już na poziomie samego określenia – ci pierwsi są nazywani w języku koreańskim 영화배우, dosłownie „aktorami filmowymi”, natomiast gwiazdy dram szczególnie dawnej były niczym więcej jak 탤렌트, „talentami”. Wydaje mi się, że obecnie jest to już przestarzałe określenie, bo wraz z rozwojem produkcji telewizyjnych, tak samo na Zachodzie, jak i w Korei, trudno postrzegać granie w dramie jako coś mniej „prestiżowego”…

Ponad dekadę temu znalazłabym kilka razy więcej aktorów, którzy nigdy w życiu nie postawili stopy w budynku telewizji, bo zaczynali od razu od filmów lub od teatru, ale czasy się zmieniły i jest mnóstwo koreańskich aktorów, którzy po kilkunastu latach kariery na wielkim ekranie zdecydowali się na debiut również na tym szklanym. Za najlepszy przykład uważam Jo Seung Woo, którzy za swoje pierwszą rolę zdobyli od razu Daesang na MBC Drama Awards za „The Horse Doctor” (MBC 2012-2013). Od tamtej pory można go było zobaczyć jeszcze w kilku kolejnych serialach obok wielkiej kariery w scenicznych musicalach.

Na wielu stronach widziałam, jak wymieniano Shin Ha Kyuna w tym samym kontekście, czyli rola w „Brain” (KBS 2011) nazywana przez media „pierwszą” i od razu dającą mu Daesanga, ale najwyraźniej nikt nie pamięta, że w 2003 roku świeżo po wielkich rolach w filmach „Sympathy For Mr. Vengeance” (2002, reż. Park Chan Wook) i „Save The Green Planet!” (2003, reż. Jang Jung Hwan) zagrał we wczesnej dramie kryminalnej „A Good Person” (MBC 2003) u boku Jo Han Suna i So Yoo Jin, a później nawet w kablówkowej czarnej komedii „Harvest Villa” (tvN 2010), w ogóle zanim jeszcze tvN regularnie produkował dramy, nie mówiąc o ich obecnej popularności…

Shin Ha Kyun w „A Good Person” (MBC 2003)

Shin Ha Kyun w „Harvest Villa” (tvN 2010)

Shin Ha Kyun w „Brain” (KBS 2011)

W każdym razie gdyby miałam wymienić więcej aktorów, którzy „zadebiutowali” późno w telewizji, mając już ugruntowaną pozycję w koreańskim kinie, byliby to Hwang Jung Min („Accidental Couple”, KBS 2009), Jung Jin Young („The Kingdom of the Winds”, KBS 2008), Yoo Ji Tae („Star’s Lover”, SBS 2009-2009), Moon Sori („The Legend”, MBC 2007), Jung Jae Young („Assembly”, KBS 2015) lub Kim Soo Ro („God of Study”, KBS 2010).

Hwang Jung Min w „Accidental Couple” (KBS 2009)

Jung Jin Young w „The Kingdom of the Winds” (KBS 2008)

Yoo Ji Tae w „Star’s Lover” (SBS 2008-2009)

Moon Sori w „The Legend” (MBC 2007)

Jung Jae Young w „Assembly” (KBS 2015)

Kim Soo Ro w „God of Study” (KBS 2010)

Każdy z tych wymienionych aktorów nie poprzestał na jednej dramie. Hwang Jung Min co prawda skończył na (aż) dwóch, aby później z powrotem oddać się w pełni kinie i teatrze, lecz reszta zbiera obecnie w miarę regularne wypłaty za występy w telewizji. Wydaje mi się, że szczególnie Yoo Ji Tae lub Jung Jin Young są obecnie bardziej znani wśród młodszych widzów jako aktorzy z dram niż filmów. Chciałabym przy okazji wyrazić pewien taki żal, że Lee Sung Jae „na starość” występuje już wyłącznie w dramach, bo dawno temu świetnie się zapowiadał dzięki takim filmom jak „Art Museum by the Zoo” (1998, reż. Lee Jung Hyang), „Attack the Gas Station!” (1999, reż. Kim Sang Jin) lub „Barking Dogs Never Bite” (2000, reż. Bong Joon Ho).

Takich aktorów jak Song Kang Ho, którzy w życiu nie wystąpili w ŻADNEJ dramie, znalazłam tylko trzech (!). Są to Park Hae Il, gwiazda ról drugoplanowych Yoo Hae Jin oraz weteran Ahn Sung Ki.

Park Hae Il

Yoo Hae Jin

Ahn Sung Ki

Co zaskakujące, takich aktorów jak Kang Dong Won, którzy zaczynali co prawda od telewizji, ale później w pełni poświęcili się filmom, też jest niewielu – dla przykładu Choi Min Shik (ostatnio w „Miss and Mister”, SBS 1997), Sol Kyung Goo (role epizodyczne w latach 90.), Kim Yoon Seok (codzienny makjang „Love Me When You Can”, MBC 2006), Ha Jung Woo („H.I.T”, MBC 2007) lub Kim Min Hee („Love Marriage”, KBS 2008).

Choi Min Shik w „The Moon of Seoul” (MBC 1994)

Kim Yoon Seok w „Love Me When You Can” (MBC 2006)

Ha Jung Woo w „H.I.T” (MBC 2007)

Kim Min Hee w „Love Marriage” (KBS 2008)

Mogłabym w sumie dodać do nich Jung Woo Sunga, Jeon Do Yeon, Han Hyo Joo i Ryu Seung Ryonga, jednakże w szczycie swoich karier filmowych zdecydowali się jeszcze na występy w pojedynczych dramach. Szczególnie warto wspomnieć o tym ostatnim, dla którego tegoroczne, netfliksowe „Kingdom” jest pierwszą serialową rolą w serialu od czasów „Personal Taste” (MBC 2010), gdzie grał geja, któremu podobał się Lee Min Ho.

Zauważacie, że wszystkie wymieniane przeze mnie nazwiska są sztandarowe w koreańskich filmach? Ironiczne jest to, że największe gwiazdy dram często nie mogą się pochwalić takimi sukcesami w kinie – mam na myśli zdobywców telewizyjnych Daesangów: Ji Sunga, So Ji Suba, Joo Wona, Lee Bo Young i Lee Yuri, nie mówiąc o całym gronie łamaczy niewieścich serc, którzy kręcą całą karierę głównie na byciu przystojnym w dramie romantycznej – w tej kwestii najbardziej mi szkoda wyborów Lee Jun Ki, który ma przecież za pasem jeden z największych hitów w historii, „The King and the Clown” (2005, reż. Lee Jun Ik), ale na tym jego filmowa sława się kończy.