Znane też jako: Homecoming, Gwihyang, 귀향
Na podstawie: pomysł oryginalny
Gatunek: dramat historyczny
Reżyseria: Jo Jung Rae
Premiera: 2016
Obsada: Kang Ha Na, Seo Mi Ji, Son Sook, Choi Ri
Traumy narodowe są niezwykle ważnym tematem w koreańskim kinie, którego tamtejsi widzowie potrzebują, ale odnoszę wrażenie, że paradoksalnie nie jest to taka łatwa inwestycja dla producentów… Jednostronne filmy nie są atrakcyjne dla eksportu, a wyraźnie anty-japońskie „Spirits’ Homecoming” powstało dopiero dzięki datkom ponad siedemdziesięciu tysięcy obywateli… Film stał się hitem box office. Jak miałby zostać zignorowany przez Koreańczyków, kiedy dotyka tematu comfort women?
Raz na jakiś czas powstają takie produkcje, które ukrywają swoje prawdziwe intencje, jakim jest zaadresowanie bolesnych wydarzeń historycznych albo wręcz używają ich do „pogłębienia” swojej fabuły. Wykorzystywano tak motyw masakry w Gwangju, zatonięcia promu Sewol i kwestię comfort women właśnie. Dotyczy ona porywanych podczas okupacji japońskiej kobiet, które w specjalnych ośrodkach były zmuszane do prostytucji, gwałcone, torturowane i z łatwością zabijane po ich „zużyciu”. Z punktu dyplomatycznego, jak i socjopsychologicznego, jest to jeden ze wstydliwych i w konsekwencji przemilczanych aspektów wojny, ale w ostatnich latach wzmożono starania, aby wyciągnąć go z cienia i wymusić jakieś reperkusje na japońskim rządzie. Oczywiście temat ten stał się przy tym obiektem zainteresowania filmowców, ale jest to często samotna walka o prawdę tych kilku twórców, którzy kręcą filmy dokumentalne – w samej Korei „The Murmuring” z 1995 roku jest uznany przez Korean Film Archive za jeden z najważniejszych filmów w jej historii.
„Spirits’ Homecoming” jest bardziej fabularyzowaną wersją reżysera Jo Jung Rae, który co prawda oparł swoje dzieło o zeznania ofiar i został zainspirowany obrazami, jakie jedna z nich namalowała podczas swoich sesji psychologicznych, niemniej okrucieństwa wojny zestawione są tutaj z odrealnionym w kontraście motywem szamanizmu, dzięki któremu w dosłowny (i metaforyczny?) sposób główna bohaterka jest w stanie skonfrontować się z przeszłością. Dlatego właśnie film rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych – w 1943 roku czternastoletnia Jung Min (Kang Ha Na) zostaje wyrwana od rodziny na wsi i wrzucona w seksualną niewolę razem z całą grupą innych dziewcząt, natomiast w 1992 roku jedną z nielicznych ocalałych i trzymających to w tajemnicy kobiet jest Young Hee (w starszą wersję bohaterki wciela się Son Sook). Spotyka przypadkowo młodą szamankę Eun Kyung (Choi Ri), która doznaje silnych wizji z jej przeszłości i łączy się z duchem Jung Min.
Film ten nie rozlicza historii, nie stawia pytań i nie szuka rozwiązań, lecz zmusza do stawienia czoła faktom. Bohaterowie są w większej mierze anonimowi, będąc ofiarami lub oprawcami, a tylko kilkoro z nich dla wyjątku odważa się kwestionować, dlaczego odrażający proceder ma w ogóle miejsce. Niestety nie są w stanie zrobić różnicy…
„Spirits’ Homecoming” jest bardzo metodyczne w odtwarzaniu tego, co się działo z dziewczynami w barakach, co będzie pewnie przerażające dla co wrażliwszych. Nikt jednak nie mówił, że będzie to łatwy film… Nie napawa nawet nadzieją, ale dzięki temu doskonale wykonuje swoje zadanie, jakim jest wstrząśnięcie widzem, oburzenie go i być może wywołanie jakiegoś dyskursu. W tej kwestii jest podobny zresztą do „National Security” (2012), które traktowało o torturowaniu podejrzanych w latach 80. Przewiduję zatem, że „Spirits’ Homecoming” może wzbudzić dwie skrajne reakcje – albo poruszyć i zostać w pamięci widza na dłużej, albo otępić go i zniechęcić nieustającą paradą przemocy.
Zdobyte nagrody
2016 Chunsa Film Art Awards:
- People’s Choice Most Popular Film Award
2016 Korean Film Producers Association Awards:
- Best Creative Thinking
2016 Golden Cinematography Awards:
- Cinematography Rookie Award
- najlepszy nowy reżyser – Jo Jung Rae
- najlepsza nowa aktorka – Seo Mi Ji
2016 Grand Bell Awards:
- najlepszy nowy reżyser – Jo Jung Rae
- New Rising Star Award dla Choi Ri
How Gee 