No i minęło ponad pół roku w mgnieniu oka…

Dziś naprawdę wyjątkowy dzień, bo obejrzałam dwa koreańskie filmy dla zabicia czasu – numer cztery i pięć w moim tegorocznym rozrachunku, co jest naprawdę… żałosne? Najróżniejsze myśli krążyły mi po głowie łącznie z tą najgorszą czyli czy tak w ogóle muszę prowadzić tego bloga? Jednak szybko się otrząsnęłam, bo przecież od jakiegoś już czasu oglądam dramy tylko przez kilka miesięcy w całym roku. Do grudnia coś się ogarnie. W każdym razie czuję się kdramowy boomer.

Czy krótki attention span jest przewlekły, zaraźliwy, a może to już choroba cywilizacyjna? Nadmiar opcji spowodował większą wybredność oraz coraz mniej chęci do skończenia nierównych seriali, które tracą swój impet przed finałem, ale kiedy zaczęłam myśleć więcej nad tym, co tak właściwie sprawiło, że po dziesięciu latach nie jestem już w stanie być na bieżąco z ramówką dram koreańskich stacji telewizyjnych, to jednak odpowiedź jest krótka – czasy się zmieniły.

Pozostawiając za sobą te wszystkie powtarzalne argumenty o przereklamowanych dramach, które nie spełniają oczekiwań czy każdej stacji telewizyjnej oraz platformie OTT próbującej uszczknąć coś dla siebie z mitu o Hallyu, przyznajcie, że znajdujemy się zawieszeni w bardzo dziwnych czasach… Pandemia to jedno, ale myślę obecnie, że najważniejszym powodem, dla którego wyrzuca mnie z obiegu co roku, jest fakt, iż nie jest on już tak regularny jak wcześniej… Mimo że nie oglądałam niczego od marca-kwietnia, to śledzę internet na tyle, aby orientować się mniej więcej, co jest obecnie popularne albo jakie są zapowiedzi i kompletnie nie potrafię sobie przypomnieć, co się działo w pierwszej połowie tego roku. Banalny tytuł tego postu to nie tylko moje utonięcie w pracy, przez co nie chciało mi się patrzeć na komputer po dziewięciu godzinach, ale też odniesienie do tego zakrzywienia czasowego, przez który dopiero teraz miał premierę „Free Guy” z Ryanem Reynoldsem, który sprawia wrażenie filmu co najmniej trzyletniego, a w świecie koreańskich dram można odebrać wrażenie, że od prawie dekady w ramówce jest tylko „Penthouse” i nic więcej, co miałoby odwagę z tym konkurować. Bleh.

Trend wielosezonowego formatu jest swoją drogą największą udręką w covidowych czasach. Mamy więcej czasu na binge-watching, a Netflix na przykład, ale też wielu innych, rzuca nam zaledwie okruszki?! Połówki sezonów z niepotwierdzoną datą kontynuacji? W takiej sytuacji nie ma bata, aby pozwolić swoim oczekiwaniom równo wzrastać i najczęściej wypalają się one przedwcześnie. Po co w ogóle inwestować jakieś emocje w jak zawsze imponujące zapowiedzi Netfliksa, kiedy tydzień po skończeniu dramy najczęściej wyrzucam już ją z pamięci, a co dopiero, kiedy półtorej roku później pojawia się hurtem jakaś mini-seria, o której zdążyłam już zapomnieć?

Podobnie mam z „tradycyjnymi” dramami obecnie, tymi serwowanymi wciąż przez koreańskie stacje telewizyjne. Brakuje mi stabilnej ramówki oraz szeregu nowych tytułów średnio co trzy miesiące. Updejtowałam zapowiedzi dramowe wczoraj po czterech miesiącach i z przykrością zauważyłam, że niewiele tak naprawdę mnie ominęło, a to, a niektóre tytuły, o których słyszałam na początku roku zniknęły w development hell. Poza tym wszędzie zapowiedzi sequeli… Ile można? Mam nadzieję, że nie doczekamy się nie daj Boże jakiś „Penthouse 4”, „5” lub „10”, bo nawet mnie to nie interesuje, a zabiera czas antenowy. Do cholery, ja nie potrafię nawet dokończyć czegoś, co mnie naprawdę interesuje, jak za długo to trwa! W końcu to właśnie sprawiło, że wciągnęłam się w koreańskie dramy – zamknięte formy. Co z tego, że potrafię darzyć coś intensywną pasją, kiedy szybko ona wygasa… W ostatnich miesiącach utknęłam na czwartym sezonie „Z Archiwum X” i piątym „Buffy – postrach wampirów”, chociaż co obejrzałam, to moje. To tak z updejtów co u mnie się działo.

Jak już czuję się na tyle stara, że uczucie nostalgii całkowicie zmienia to, jak patrzę obecnie na pewne tytuły, którymi bym pogardziła w gimnazjum jako „poważna fanka kina”, to dokładnie tym zajmowałam się przez ostatnie miesiące – odgrzebywaniem dla fanów starych perełek. Im bardziej kiczowatych, tym lepiej. Nawet zrobiłam sobie tę krzywdę, aby obejrzeć jednego dnia „Mortal Kombat” i jego tegoroczny remake (uggh, do wyrzucenia), ale nic nie zastąpi oglądania filmów w ziarnistej jakości i z lektorem…

Zresztą, koreańskie kino jest w jeszcze większym marazmie niż telewizja, dlatego tak kiepsko u mnie z filmami jak na razie w tym roku. Wiadomo, że sytuacja epidemiologiczna w Korei nie sprzyja zbijaniu kolejnych rekordów box office, którym ichniejszy przemysł chełpił się przez ostatnią dekadę, ale jest po prostu taka posucha, że pomimo obserwowania przeze mnie na social media najróżniejszych firm dystrybucyjnych i studiów, nie pamiętam, aby cokolwiek miało premierę w tym półroczu. Teraz mam na radarze jedynie „Escape From Mogadishu” Ryu Seung Wana, ale nawet nie dochodzą mnie żadne słuchy o jakiś nowych niezależnych perełkach z festiwali filmowych… Z okazji MFF Nowe Horyzonty obejrzałam „The Woman Who Ran” Hong Sang Soo (mój trzeci DOPIERO koreański film, jaki obejrzałam w tym roku, hahaha) i było to dokładnie to, czego się można spodziewać po tym reżyserze.

Kiedy głównie siedzę w domu i oglądam nocami cokolwiek, co nie sprawi, że przysnę, prym wiodą genre movies czyli horrory, jedyny zwycięzca w tej sytuacji, bo jednak najlepiej się je ogląda samemu w domu, akcyjniaki i science-fiction, chociaż zamiast współczesnych special effect extravaganza obejrzałam po raz pierwszy lub odświeżyłam w ostatnich miesiącach naprawdę sporo filmów z lat 80. i 90. Zajmują one specjalne miejsce w moim serduszku i są właśnie tym, czego koreańskie kino nie może mi zastąpić, zważywszy jak wyglądało w tamtych czasach…

Tak więc to rzadka okazja, bo przysięgłam sobie trzymać się konceptu i nie pisać o wszystkim i niczym, tylko o koreańskim kontekście, ale nawet nie mam z kim podzielić się moim entuzjazmem – najbliżsi znajomi już przeżyli tę tyradę. Chętnie poczytam, co jest waszym guilty pleasure, chyba że to właśnie cukierkowe koreańskie romanse…? Moim punktem załamania w tym roku było „A Love So Beautiful” – niby to żaden wysiłek włączyć coś, żeby leciało w tle, ale wytrzymałam może dwa odcinki i poczułam, że jestem na to za stara i nie będę się zmuszać do „odhaczenia” tego tytułu tylko dlatego, że jest dostępny na polskim Netfliksie.

Dla kontrastu, oto co mnie odciągnęło od koreańskich dram i filmów i ubawiło niemiłosiernie z najróżniejszych powodów: science-fiction klasy B. Mając już za pasem wszystkie największe hity gatunku, nie ukrywam, że czerpię wielką przyjemność z odkrywania tych filmów, które są tak złe, że obecnie dobre. Najlepsza horror-podróbka „Terminatora”, o której nigdy nie słyszeliście – „Hardware” (1990):

Buddy cop movie, noir, kosmici i wysocy Europejczycy czyli „Dark Angel” z Dolphen Lundgrenem oraz „Split Second” z Rutgerem Hauerem:

Bryka z radioaktywną zawartością w „Repo Man” (1984) i magiczne okularki w „They Live” (1988):

Filmy, których nie wiecie, że potrzebujecie. Z całym szacunkiem do „Highlandera”, mimo że „Highlander 2: The Quickening” jest uznawane za jeden z najgorszych filmów w historii, to mnie całkiem ubawił swoją bezczelnością i łączeniem dosłownie wszystkiego – dlaczego nikt tego nie rozpatruje jak komedii na poziomie „Army of Darkness” w kontraście do oryginalnego „Evil Dead”?

Sequele „Universal Soldier”. Pięćdziesiąte wskrzeszenie Dolpha Lundgrena, który ginie w każdym filmie, ale „Universal Soldier: Day of Reckoning” (2012) jest tego warte dla każdej kolejnej szansy na jego zwariowane monologi oraz niesamowitą zrzynkę z „Czasu apokalipsy”, która nagle robi z tego filmu niemalże arthouse.

I wiecie, mogłabym tak wymieniać i wymieniać najróżniejsze filmy z przebrzmiałymi herosami, którzy nie doczekali się takiej spuścizny co Schwarzenegger czy Stallone, ale jest dla nich specjalne miejsce w moim sercu… Wracając do koreańskiego wątku, co prawda wpadłam w króliczą dziurę starych filmów akcji, a co roku znajduję sobie inną, która mnie odciąga od tematyki tego bloga, to jednak w tym wszystkim chodzi tak naprawdę o to, że koreańskie kino przestało mnie już tak ekscytować. Co się stało z odważnymi thrillerami zemsty? To był intensywny rozbłysk, jeśli chodzi o międzynarodowy sukces „Parasite” (2018), ale od tamtego czasu żyjemy niestety w covidowym marazmie, któremu niestety nie sposób zapobiec. Nawet nie mam koreańskiego odpowiednika kultowych filmów klasy B, które bawiłyby mnie obecnie swoją kiczowatością… O ile sięgam pamięcią, „Natural City” (2003) czy „Yesterday” (2002) są po prostu nużące i chyba ubiegające lata nie zmienią mojej opinii o nich.

Cóż, pora zweryfikować recenzje tegorocznych dram i obejrzeć dla zasady kilka tych powierzchownie „najlepszych”, jak już nawet znajomi się mnie pytają, co tak słabo z tym blogiem.