Wreszcie po trzecim sezonie (dopiero) postanowiłam napisać coś o „High School Rapper”… Jestem fanką koreańskich programów survivalowych, nieważne jak bardzo nie wydawałyby mi się infantylne (patrz: „Produce 101”) lub „przereżyserowane”. Doszłam jednak w tym momencie do wniosku, że chyba bardziej lubię oglądać te dzieciaki, które próbują „flexować”, ale jeszcze za bardzo nie mają czym, niż raperów w „Show Me The Money”, którzy dają się złapać tej survivalowej dramie Mnetu…
Kiedyś chciałam pisać o niewyobrażalnym sukcesie reżysera programów rozrywkowych, Na Young Seoka… Jest w tym momencie najwięcej zarabiającym PD w koreańskiej telewizji i geniuszem stojącym za całym gronem pseudo-dokumentalnych variety shows tvNu, w których po prostu wrzuca celebrytów w sytuacje i obserwuje ich bacznym okiem. Doszłam jednak ostatnio do wniosku, że być może zamiast skupiać się konkretnie na jego programach, warto spojrzeć na większy obraz zmiany trendów w koreańskich variety shows?
Jest to jedna z największych niespodzianek i jednocześnie żalów, bo program ten nie ma dostępnych angielskich napisów, aby być szerzej znany. Chodzi o hybrydowe variety show „Rated G” od jTBC, które rzekomo obiło się echem w filmowych kręgach Korei, ale nie przełożyło się to na komercyjny sukces i oglądalność. A szkoda, bo jest to niezwykle ciekawy koncept…
Jak brzmiała znana piosenka, śpiewać każdy może trochę lepiej lub trochę gorzej, ale nigdy nie mogę wyjść z podziwu na widok tego, jakie ogromne ilości ludzi przewijają się przez koreańskie programy muzyczne, demonstrując swoje talenty. Zupełnie jakby ludzie w tym kraju wznosili się ponad ogólną przeciętną poprzez regularne „treningi” w noraebangach (czyli koreańskich karaoke) i zamiłowanie do przesadzonych wokalnie, rzewnych ballad dotykających w nich najgłębsze pokłady han.
Muzyka jest uniwersalnym językiem, prawda? Nic więc dziwnego, że survivalowe programy muzyczne, a także wszystkie inne cieszą się niesłabnącą popularnością nie tylko w Korei, ale również na całym świecie. Coś w tym jest wzruszającego, kiedy niepozorna osoba okazuje się posiadać niebywały talent i osiąga sukces swoimi własnymi umiejętnościami. Temat wałkowany jest od lat w ten sam sposób – ludzie wychodzą przed publiczność i śpiewają, różnią się tylko gatunki muzyczne. Można się jednak zdziwić, na ile sposobów idzie wymyślić oprawę do tego wszystkiego… Być może Korea, ojczyzna kpopu oraz gloryfikowania „prawdziwych piosenkarzy”, jest w tym pionierem. Postanowiłam zatem zebrać razem aktualnie emitowane programy muzyczne oraz jedne z tych najpopularniejszych w ostatnich latach.
Już wspominałam o tym przy okazji „Guesthouse Daughters”, ale ogólnie wychodzę z założenia, że aktor w popularnym variety show danej stacji telewizyjnej ma niemalże zagwarantowaną rolę w dramie tej samej stacji. Po prostu jest to tak częste zjawisko, że z góry oczekuję późniejszych ról chociażby w dramach weekendowych, ale tak właściwie zaskoczeniem dla mnie było odkrycie, że KBS robi to znacznie częściej niż konkurencja. Jak się nad tym zastanowić, chyba nie słyszałam/widziałam odpowiednika „pracownik KBSu” w kontekście innych stacji telewizyjnych?
Niedawno miało premierę nowe variety show KBSu, które powinno przyciągnąć uwagę przynajmniej kilku fanów dram… Pięć znanych aktorek i dwóch weteranów variety shows do zapanowania nad nimi udają rodzinę – matrona z czterema córkami, młodszym bratem i lokatorem mieszkają w „domu gościnnym”, do którego co tydzień będą przychodzić różni celebryci. Oto „Guesthouse Daughters” KBSu – coś pokroju „Roommate” SBSu, ale z dominująco żeńską obsadą po tym, jak „Unni’s Slam Dunk” okazało się być skromnym hitem.
Pierwotnie KBS planował wyemitować po „On The Way to Airport” workplace dramę „Chief Kim”, w którego wcielić ma się Cha Tae Hyun, ale przesunięto jej premierę na początek następnego roku. W zamian umieszczono w ramówce […]
Kiedy sięgnę pamięcią do pierwszego sezonu tego potwornego programu zwanego „Unpretty Rapstar”, wydaje się z perspektywy czasu dużo lepszy niż wtedy… Wtedy w obsadzie była tylko jedna idolka z girlsbandu (Jimin z AOA), a Cheetah i Jessi zrobiły po nim jakąś karierę, a przynajmniej pojawiają się w innych variety shows. Co jednak można wycisnąć jeszcze z wątpliwej formuły polegającej na rzucaniu nienawistnych spojrzeń i obgadywaniu siebie za plecami, kiedy raperki niewiele prezentują sobą pod względem muzycznym?
Obecnie roi się od programów muzycznych, w których kolejni „niedoceniani” lub wręcz przeciwnie – legendarni piosenkarze popisują się coverami. Praktycznie każda koreańska stacja telewizyjna ma jakiś jeden. Mogłoby się zatem wydawać, że cały naród stworzony jest do śpiewania, trenując przecież od młodu w lokalnych noraebangach (czyli ichniejszych karaoke), ale dla mnie ta monotonia w koreańskich variety show jest nudna. Dlaczego więc dopiero teraz ktoś wpadł na pomysł produkcji tanecznego programu?
Prawie się obraziłam na ten program na dobre, ale z drugiej strony trudno go ignorować, kiedy wciąż jest popkulturowym fenomenem w Korei… Czas zatem podsumować variety show, które dyktowało moje weekendowe poranki, choć trzeba przyznać, że nigdy się tak dobrze nie ogląda sztucznych dramatów w stylu reality, jak na kacu…
Pamiętacie moją zapowiedź variety show „Hip-Hop Tribe”, które jest nowym raperskim surivival show, ale z kobietami w starszym wieku? Po trzech obejrzanych odcinkach muszę z przykrością stwierdzić, że to nie jest żadna parodia i program bierze siebie jak najbardziej poważnie, ale mimo wszystko jTBC stworzyło miłą odskocznię od tego całego przeklinania, sztucznych dramatów i rzucania się do gardeł znanych z Mnetu…
Park Shin Yang robi w tym roku wielki telewizyjny powrót po pięciu latach od czasów dramy „Sign”… Na początek zapowiedziano jego udział w nowym variety show tvNu, a później dramę, choć zaskakująco nie była to transakcja wiążąca z tą telewizją, gdyż wybrał „Neighborhood Lawyer Jo Deul Ho” od KBSu. W każdym razie dzisiaj będzie o tym pierwszym czyli variety show „Actors School”, w którym Park Shin Yang odgrywa rolę mentora kiepskich aktorów, którzy marzą o poprawie swojego rzemiosła. Czy to ma sens?
Pierwsza wzmianka o tym programie rozbawiła mnie, ale nie w ten pozytywny sposób. Dzisiaj się dowiedziałam, że do „Hip-Hop Tribe” jednak doszło oraz jakie są szczegóły tego variety show… Ekhem…
Originally posted on Kindie Monster:
Chociaż druga seria skończyła się już w listopadzie, dopiero[…]
Obejrzałam w ostatnim czasie kilka odcinków „We Got Married”, a rzadko mi się to teraz zdarza, bo akurat do programu dołączyła jedna z moich ulubionych aktorek – Kim So Yeon. Samo variety show już w ogóle mnie nie ekscytuje; gdzie się podział ten złoty okres, kiedy oglądałam co tydzień na bieżąco odcinki z Adam Couple, Yongseo Couple i Khuntorią? Jednak raz na jakiś czas powracam do tego zużytego już programu, szczególnie kiedy dołączają do niego interesujący mnie celebryci.
Minął ponad miesiąc od mojego ostatniego wpisu o „Show Me The Money 4”, a w międzyczasie zdążył nawet pojawić się kolejny sezon „Unpretty Rapstar”, do czego już w ogóle nie mam serca. Dlaczego tak długo mi zeszło z napisaniem ostatnich wrażeń z finału tego programu? Oglądałam to przecież w miarę na bieżąco… Jednak musiałam obejrzeć zalegające mi na dysku odcinki jeszcze raz, a nie miałam do czego wracać. To najlepsza „rekomendacja” tego programu.
Normalnie nie oglądam „Infinity Challenge” nawet okazyjnie, gdyż często nie rozumiem, o co w tym programie chodzi, a tym bardziej nie łapię wewnętrznych żarcików ani tej całej rozwydrzonej obsady. Mimo to zawsze staram się obejrzeć odcinki z motywem muzycznym, bo jakby na to nie patrzeć, staje się to potem popkulturowym trendem w Korei, co nie?
Zmęczyłam się tym programem, dlatego zamiast wysnuwać jakieś pochopne wnioski, widząc montaż Mnetu, postanowiłam po prostu pisać po zakończeniu każdej misji, które z reguły trwają dwa odcinki, jeśli w ogóle jeszcze będzie mi się chciało pisać o „Show Me The Money 4”. Chyba nie tylko ja straciłam zainteresowanie tym programem, prawda? Zauważyłam, że wielu zrezygnowało z relacjonowania go…
W tym tygodniu chciałam zrobić inaczej czyli najpierw obejrzeć cały odcinek, a potem zabrać się do pisania (zwykle robię to równocześnie). Przekonałam się jednak, że właściwie nie ma czego komentować, dlatego trudno było mi się zebrać w sobie, żeby napisać ten post.
Czwarty odcinek zaczął się tam, gdzie ostatnio skończyliśmy – na tej bzdurnej misji ze Snoop Doggiem, którą miałam nadzieję obejrzeć bez przytłaczającego zażenowania i od razu przejść do występów jurorów, dzięki którym uczestnicy będą mogli wybrać, do kogo chcą iść. W tym elemencie też jest zawsze dramat i podszczypywanie siebie nawzajem…
