20 marca zostały rozdane trzecie oficjalne Korean Hip-Hop Awards organizowane przez strony Hiphopplaya i HiphopLE. Postarałam się nawet sama w nich zagłosować, mając jasne pojęcie, co jest obecnie popularne w koreańskim hip-hopie, który jest już jak najbardziej mainstreamowy…
Słynny boysband BTS po raz drugi z rzędu zdobywa tytuł Artysty Roku na szesnastym rozdaniu Korean Music Awards, bijąc przy tym tegoroczny rekord nominacji, będąc jedynym zwycięzcą reprezentującym mainstreamowy kpop, a także otrzymując jeszcze dwie inne nagrody dla piosenki roku i najlepszej piosenki popowej, obie za utwór Fake Love. W sumie mogłabym powtórzyć dokładnie te same opinie, jakie napisałam przy okazji zeszłorocznej edycji tych nagród – przede wszystkim że jury (wciąż w większości undergroundowych) Korean Music Awards zdaje się kompletnie otworzyć na artystów kpopowych, których garstka pojawia się w nominacjach, ale zauważam pewnie takie przesunięcie gatunkowe w kontraście do poprzednich edycji…
Po kilku miesiącach flex, singiel artystów wytwórni hip-hopowych Just Music i Indigo Music – Giriboya, Swingsa, Kid Milli i NO:ELa, wciąż znajduje się w pierwszej setce listy przebojów Melon Chart, natomiast 띵 (dosł. dding), druga piosenka wykonywana z kolei przez Jvcki Wai, Young B, Osshun Guma i Han Yo Hana jest w tym momencie w ścisłej dziesiątce. Już od paru lat można zauważyć, że dzięki programowi Mnetu „Show Me The Money” szeroko rozumiany hip-hop stał się poniekąd gatunkiem mainstreamowym w Korei, jednakże wraz z końcem kolejnych sezonów tego surivival show mijają też mody na konkretnych raperów… Producentom youtube’owej platformy Dingo Freestyle udało się jednak powtórzyć podobny sukces na liście Melon Chart na zdecydowanie dłuższą metę…
Ostatniego dnia lutego zostały rozdanie piętnaste już Korean Music Awards, które, jak zauważyłam w ciągu kilku lat pisania ich podsumowań, stały się jeszcze bardziej otwarte na nominowanie kpopowych grup, czego kulminacją jest historyczne zdobycie Daesanga po raz pierwszy przez takich artystów – konkretnie boysband BTS, który w zeszłym roku zawędrował nawet do amerykańskiej telewizji na fali „wirusowości” swoich teledysków.
Jak brzmiała znana piosenka, śpiewać każdy może trochę lepiej lub trochę gorzej, ale nigdy nie mogę wyjść z podziwu na widok tego, jakie ogromne ilości ludzi przewijają się przez koreańskie programy muzyczne, demonstrując swoje talenty. Zupełnie jakby ludzie w tym kraju wznosili się ponad ogólną przeciętną poprzez regularne „treningi” w noraebangach (czyli koreańskich karaoke) i zamiłowanie do przesadzonych wokalnie, rzewnych ballad dotykających w nich najgłębsze pokłady han.
Muzyka jest uniwersalnym językiem, prawda? Nic więc dziwnego, że survivalowe programy muzyczne, a także wszystkie inne cieszą się niesłabnącą popularnością nie tylko w Korei, ale również na całym świecie. Coś w tym jest wzruszającego, kiedy niepozorna osoba okazuje się posiadać niebywały talent i osiąga sukces swoimi własnymi umiejętnościami. Temat wałkowany jest od lat w ten sam sposób – ludzie wychodzą przed publiczność i śpiewają, różnią się tylko gatunki muzyczne. Można się jednak zdziwić, na ile sposobów idzie wymyślić oprawę do tego wszystkiego… Być może Korea, ojczyzna kpopu oraz gloryfikowania „prawdziwych piosenkarzy”, jest w tym pionierem. Postanowiłam zatem zebrać razem aktualnie emitowane programy muzyczne oraz jedne z tych najpopularniejszych w ostatnich latach.
W kolejnym z przytaczanych przeze mnie rankingów programu „Entertainment Weekly” KBSu mamy całkiem adekwatnie do aktualnych nastrojów healing songs, co jest nazwą wziętą dosłownie z koreańskiego anglicyzmu 힐링송. Jak widać, dla tego bardzo zestresowanego społeczeństwa wszystko może być „healing” – dramy, filmy, muzyka, byle by tylko pocieszało w trudnych chwilach i dawało nadzieję na lepsze.
Korean Music Awards, jedyne tak naprawdę liczące się w Korei nagrody muzyczne, bo obejmujące wszystkie niszowe gatunki i rozdawane przez jury, a nie głosy internautów dyktowane przynależnością do fandomów (zresztą właśnie z tego powodu zrezygnowano w tym roku z przyznawania nagród popularności, żeby fani kpopu nie spamowali głosów), w tym roku zaskakująco nie były już dla mnie tak ekscytujące, co w poprzednich. Albo wypadłam z obiegu, albo obecnie muzyka popularna w Korei nie przekłada się na „dobrą muzykę”.
Dzisiejszy dzień z pewnością dyktowany jest newsami z dwóch gal – oscarowej, jeśli mówimy ogólnie i Gaon Chart Awards, jeśli chodzi o kpopowe fandomy. Mnie jednak najbardziej interesowało pierwsze w historii rozdanie „Korean Hip-Hop Awards”…
To taki paradoks, że muzyka jest jednym z najważniejszych elementów koreańskich dram… Piosenki również stają się produktem Hallyu, ale najczęściej nie można o nich za wiele dobrego powiedzieć, kiedy wpadają wciąż w ten sam schemat.
Myślę, że showbiznesowa pigułka podsumowująca rok była świetnym pomysłem w zeszłym roku, dlatego w tym postanowiłam napisać kolejną, korespondującą niejako z zeszłorocznym szablonem. O niektórych rzeczach będę znowu powtarzać, choć tym razem w większym streszczeniu, a o innych zapewne wspomnę po raz pierwszy i być może was zaskoczę swoimi wyborami, no ale przecież zawsze podkreślam, że takie podsumowania są całkowicie subiektywne…
Kiedy sięgnę pamięcią do pierwszego sezonu tego potwornego programu zwanego „Unpretty Rapstar”, wydaje się z perspektywy czasu dużo lepszy niż wtedy… Wtedy w obsadzie była tylko jedna idolka z girlsbandu (Jimin z AOA), a Cheetah i Jessi zrobiły po nim jakąś karierę, a przynajmniej pojawiają się w innych variety shows. Co jednak można wycisnąć jeszcze z wątpliwej formuły polegającej na rzucaniu nienawistnych spojrzeń i obgadywaniu siebie za plecami, kiedy raperki niewiele prezentują sobą pod względem muzycznym?
Prawie się obraziłam na ten program na dobre, ale z drugiej strony trudno go ignorować, kiedy wciąż jest popkulturowym fenomenem w Korei… Czas zatem podsumować variety show, które dyktowało moje weekendowe poranki, choć trzeba przyznać, że nigdy się tak dobrze nie ogląda sztucznych dramatów w stylu reality, jak na kacu…
Kiedy słyszę „OST dramy”, to automatycznie myślę „LOVE IS THE MOOOOOMENT” lub „YOU AREEE MY DESTINYYYYYYY” – taka jest siła najbardziej kiczowatych ballad, które Koreańczycy tak bardzo lubią, że są wykorzystywane po kilka razy na jeden odcinek i jeszcze do tego pną się po listach przebojów. Na szczęście w historii zapisało się kilka piosenek, które mimo wszystko są warte słuchania…
Program KBSu „Entertainment Weekly” od dawna prezentuje w odcinkach różne rankingi aktorów, piosenkarzy, ikon, muzyki. Ten, który mam zamiar dzisiaj wam skompilować, nazwałam rankingiem artystów, których Koreańczycy słuchają z sentymentem, chociaż oryginalnie dotyczył „legendarnych artystów”. Jednak ile tak naprawdę legendarności w legendzie, kiedy część z nich znana jest z jednego hitu?
Odkąd skasowałam recenzje muzyczne z bloga, dostałam niespodziewanie dużo wyrazów zawiedzenia z Waszej strony, czego się nie spodziewałam, choć nie odbiło się to wcale na moich statystykach. Pamiętam jeden komentarz, w którym stwierdzono, że mogę robić, co chcę i jak przyjdzie mi ochota na podzielenie się jakąś muzyką, to droga wolna. Zamierzam to właśnie dzisiaj uczynić!
