20 marca zostały rozdane trzecie oficjalne Korean Hip-Hop Awards organizowane przez strony Hiphopplaya i HiphopLE. Postarałam się nawet sama w nich zagłosować, mając jasne pojęcie, co jest obecnie popularne w koreańskim hip-hopie, który jest już jak najbardziej mainstreamowy…
Słynny boysband BTS po raz drugi z rzędu zdobywa tytuł Artysty Roku na szesnastym rozdaniu Korean Music Awards, bijąc przy tym tegoroczny rekord nominacji, będąc jedynym zwycięzcą reprezentującym mainstreamowy kpop, a także otrzymując jeszcze dwie inne nagrody dla piosenki roku i najlepszej piosenki popowej, obie za utwór Fake Love. W sumie mogłabym powtórzyć dokładnie te same opinie, jakie napisałam przy okazji zeszłorocznej edycji tych nagród – przede wszystkim że jury (wciąż w większości undergroundowych) Korean Music Awards zdaje się kompletnie otworzyć na artystów kpopowych, których garstka pojawia się w nominacjach, ale zauważam pewnie takie przesunięcie gatunkowe w kontraście do poprzednich edycji…
Ostatnią z końcoworocznych gal nagród koreańskich stacji telewizyjnych obejrzałam na dużym przewijaniu. Z jednej strony już się pogodziłam z nowym podziałem kategorii z zeszłego roku, który po po kilkunastu latach wyeliminował rozdawanie na prawo i lewo nagród popularności, Top 10 Stars oraz licznych New Star Award, aby uczynić wyróżnienie SBSu jakkolwiek wartościowszym, jednakże z drugiej strony sprawia to, że wciąż kilkugodzinna gala jest wypełniona po prostu większą ilością gadania między skurczonymi nagrodami.
Gala KBSu co roku jest mniej więcej taka sama, tradycyjna, bezpieczna, nagradzająca zarówno aktorów z dram o niskiej oglądalności, jak i przede wszystkim te weekendowe hity, które po prostu weszły w krew koreańskim ahjummom i tak naprawdę nieważne, kto by w nich grał, zawsze odtwórcy głównych ról mają gwarancję nagrody na koniec roku, ponieważ nie ma wielkiej rywalizacji między dwoma tytułami w kategorii dram weekendowych. Mimo to od kilku lat z chęcią włączam najpierw właśnie galę KBSu, a nie SBSu, która odbywa się w tym samym czasie, ponieważ rzadko się zdarza, aby coś mnie irytowało na tyle, abym nie mogła się powstrzymać przed przewinięciem trochę do przodu.
Już koniec roku, gale nagród pojawiają się jedne po drugich, a ja się zorientowałam, że właściwie nie widziałam żadnej dramy MBC w tym roku… To już nie tylko kwestia mojego tegorocznego marazmu w kwestii oglądania jakichkolwiek seriali, ale też utraty zainteresowania, a koreańskie media nie zostawiają suchej nitki na tej stacji telewizyjnej, podkreślając, co gorsze chyba, właśnie tę obojętność aniżeli wady do wytknięcia.
Tegoroczne rozdanie Grand Bell Awards (22 października) kompletnie przeleciało mi koło nosa, ale już od kilku lat straciłam nimi zainteresowanie. Nazywane są najważniejszym wyróżnieniem koreańskiego przemysłu filmowego, jednakże dobór zwycięzców niemalże zawsze podyktowany jest wynikami kinowego box office. Zdziwiłam się co prawdą nieco większą niż w poprzednich latach inkluzją w nominacjach filmów z mniejszym budżetem i tych niezależnych, niemniej nie było żadnych niespodzianek.
Kolejne z zaległych jeszcze podsumowań jesiennych gal koreańskich gal nagród, The Seoul Awards w swojej dopiero drugiej edycji, które zostały rozdane 27 października. W zeszłym roku premierowo pojawiła się taka impreza sponsorowana przez SportsSeoul i ma na celu celebrować zarówno koreańską telewizję, jak i film. Niby niczym „koreańskie Złote Globy”, ale chyba bardziej jak brzydszy, mniej popularny kuzyn Baeksang Arts Awards…
Po zeszłorocznej przerwie, nie pamiętam już czym spowodowanej, powrócono w tym roku do rozdania APAN Star Awards, które są częścią Daejeon Drama Festival. Rozdanie odbyło się ponad miesiąc temu, 13 października dokładnie, dlatego wybaczcie tę potworną zwłokę, ale w sumie nic to nie zmienia w moim podsumowaniu, które jest oparte jedynie na ogólnej opinii dotyczącej aktorów oraz wymiaru popularności tegorocznych dram, których widziałam ledwie kilka.
Tegoroczna edycja międzynarodowego festiwalu filmowego w Busanie skończy się na dniach – impreza trwająca od 4 października wyświetli „Master Z: The Ip Man Legacy” w reżyserii Yuen Woo-pinga jako ostatni film galowy za dwa dni, 13 października. Drugiego dnia festiwalu rozdano po raz dwudziesty siódmy nagrody Buil Film Awards. To wszystko byłoby warte może tylko krótkiego streszczenia i masy zdjęć z czerwonego dywanu, któremu tym razem nie przeszkodził zbliżający się do wybrzeży Busanu tajfun, ale trudno nie spoglądać na tegoroczny festiwal bez porównywania do poprzednich edycji naznaczonych politycznymi konfliktami mających swój początek w prezentacji kontrowersyjnego dokumentu „The Truth Shall Not Sink With Sewol” w 2014 roku.
Nim się obejrzałam, na dobre rozpoczął się jesienny sezon galowy w Korei wraz z ujawnieniem nominacji do kilku różnych nagród, a dzisiaj rozdano pierwsze z nich czyli jawnie krytykowane przeze mnie Korea Drama Awards. Dlaczego? Ponieważ nie w sposób zrozumieć, co kieruje ich jury w doborze nominacji i zwycięzców, szczególnie kiedy wszystkie inne gale nagród dramowych kierują się tym samym kluczem doboru swoich poprzez popularność, wyniki oglądalności lub renomę aktorów. Tutaj, na tegorocznych Korea Drama Awards, z tego wszystkiego punktem wspólnym jest jedynie nominacja Lee Byung Huna do Daesanga, a pomijając takie nazwiska jak powszechnie chwaleni za swoje role Jo Seung Woo, Lee Bo Young lub Kim Nam Joo, skupiono się głównie na dramach weekendowych.
Seoul International Drama Awards rozpoczyna jesienny sezon galowy w Korei, ale jest to impreza kompletnie na dole mojej listy priorytetów i zainteresowania, ponieważ już dawno można się było przekonać, że jak na międzynarodową galę nagród jest ona bardzo niszowa… Nie znam żadnego zwycięskiego serialu z tegorocznej edycji, ale może pozwala to wierzyć, że zostały wybrane przez jury właśnie ze względu na własne walory.
3 maja zostały rozdane po raz 54-ty nagrody Baeksang Arts Awards, jedne z najważniejszych w Korei, które opiewają zarówno na produkcje filmowe, jak i telewizyjne. W tym roku można było zauważyć powiększenie listy zwycięzców o kilka kategorii, m.in premierowo rozdano nagrody techniczne oraz dla aktorów drugoplanowych w dramach, ale nic tak naprawdę nie jest warte dalszej dyskusji, kiedy lista nominowanych i zwycięzców jest porządna, rzetelna, ale też przewidywalna.
11 kwietnia odbyła się piąta edycja rozdania nagród Wildflower Film Awards, które honorują niezależne i niskobudżetowe kino koreańskie. Obserwując tę galę od momentu jej stworzenia, czuję, jakby przyczyniła się nieco do rozprzestrzeniania wieści o tych filmach poza okręg festiwalu filmowego w Busanie, a przynajmniej dużo częściej można widywać nominowane tutaj nazwiska również na innych koreańskich galach nagród, które coraz bardziej mieszają kino komercyjne i niezależne.
17 marca zostały rozdane w Macau dwunaste Asian Film Awards celebrujące szeroko pojęte kino azjatyckie. Koprodukcja chińsko-japońska „Legend of the Demon Cat” zgarnęła najwięcej nagród, ale za to głównie w kategoriach technicznych z jednym ukłonem w stronę Kitty Zhang odgrywającej jedną z drugoplanowych ról. Cała reszta zwycięzców była mniej więcej równo rozłożona między produkcje z różnych krajów.
Jest to jedna z największych niespodzianek i jednocześnie żalów, bo program ten nie ma dostępnych angielskich napisów, aby być szerzej znany. Chodzi o hybrydowe variety show „Rated G” od jTBC, które rzekomo obiło się echem w filmowych kręgach Korei, ale nie przełożyło się to na komercyjny sukces i oglądalność. A szkoda, bo jest to niezwykle ciekawy koncept…
